Duitse dingen

In Flensburg, de eerste stad die we in Duitsland weer tegenkomen, valt onmiddellijk de drukte op. Wat een verschil met het zo rustige Denemarken! Snel rijden we deze stad uit op zoek naar een camperplaats aan de Oostzeekust. Die zijn er genoeg, maar ze staan stampvol: Duitsers houden van zee en trekken er als lemmingen massaal naar toe. Uiteindelijk vinden we een -toch nog ruime - plaats in Damp Ostseebad.

Een kleine studie op zo'n camperplaats leert ons dat Duitsers hun camper onmiddellijk parkeren naast een andere camper, met hooguit twee meter tussenruimte, ook al is er elders nog plaats zat. Waar wíj eerst nog eens kijken naar de stand van de zon, de richting van de wind, en een aardig uitzicht - een Duitser niet, hij parkeert sofort.
En hoe groter de camper, hoe mooier, natuurlijk. Het ideaal meet toch wel een metertje of twaalf, waarmee je in menig Frans dorpje hopeloos vast moet komen te staan. Maar een Duitse man houdt van slagschepen: dat zie je aan hun camper, en aan hun echtgenotes.
Tot de vaste uitrusting van hun camper behoort een hond. Natuurlijk vanwege de liefde die zo'n diertje je schenkt, maar vooral ook vanwege de noodzaak er driemaal daags mee langs alle andere campers te lopen, in kringloopkleding, vooral om te vertellen waar ze allemaal al zijn geweest.
Om zes uur wordt er gegeten; binnen, eten doe je nu eenmaal binnen, geen gekkigheid. Meestal een eenvoudige maaltijd, van plastic servies, zo blijkt op de afwasplaats. Een camper van twee ton, maar eten naar binnen schuiven vanaf een plastic bordje!

Snel weg van de kust dus maar. De plaatsjes worden een stuk gezelliger, maar het weer niet! Harde wind jaagt voortdurend pikzwarte wolken over ons heen.
Onder Hamburg brengen we nog een keer een bezoek aan het voormalig concentratie- kamp Neuengamme. Vanaf 1943 zat mijn vader in dit kamp - een werkkamp, waar 43.000 mensen door ontbering en mishandeling het leven lieten. Mijn vader heeft er nooit over willen praten; het enige dat ik van hem ooit gehoord heb was zijn kampnummer - in het staccato Pools van het blokhoofd. Misschien is dat zwijgen wel de reden dat deze plaats fascineert, en dat wij er dus opnieuw waren. Op het kampterrein bevindt zich een uitstekend museum, en er is een indrukwekkende gedenkplaats.

Vóór de laatste twee etappes naar huis brachten wij nog een bezoek aan Bremen. Na Bremerhaven op de heenreis was ook Bremen een aangename verrassing: met een mooi, klein en uiterst gezellig centrum. Even leek déze reis te eindigen zónder de botten en skeletten van vorige reizen, maar nee hoor. In de kelder onder de Dom van Bremen bevinden zich de mummies van een aantal 17e-eeuwers. En in het uitstekende museum voor moderne kunst in deze stad zagen we ook nog allerlei lugubers in een soort gestapelde aquaria. Geniet van de plaatjes!

Inmiddels zijn we weer thuis in ons eigen herfstachtige landje. Maar niet voor lang: over een week of tien vertrekken wij weer naar Peru. Tot dan!