Montevideo

Na de oversteek over de Rio de la Plata (zo’n drieënhalf uur varen) zijn we in Uruguay. Hier lijkt het helemaal niet op Zuid-Amerika: het is groen zover je kan kijken, akkers en weiden met zwart-witte koeien, dunbevolkt, kleine huisjes met keurig onderhouden tuintjes, én géén zwerfvuil.
Nu wijkt Uruguay zowiezo nogal af van haar buren: een goed funktionerende democratie, weinig corruptie, en heel weinig invloed van de kerk. Echt-scheiding, abortus, homorechten en cannabis-gebruik zijn hier keurig wettelijk geregeld!
Na de rust van het platteland komen we na 180 km in Montevideo, waar het gigantisch druk is. De helft van de bevolking van het land woont in deze stad. We proberen hier eerst te pinnen, maar geen enkele automaat geeft ons de gewenste pesos. Ook de volgende dag kan men ons op geen enkele bank vertellen waarom ons pasje niet werkt. Er wordt meewarig gekeken, en vervolgens voorgedaan hoe je moet pinnen, want we komen vast van een andere planeet. Als het ook hen niet lukt, is “Bel je bank maar”, het advies. Even vrezen we geript te zijn, maar het saldo blijkt intact. Gelukkig is er Visa.

Een paar zaken vallen ons in Montevideo meteen op. Waar komen toch al die Amerikanen vandaan? Het antwoord vinden we later: Zaandam! Een cruiseschip van de voormalige H.A.L met die naam heeft hier aangelegd, onderweg met die luidruchtige horde naar de serene rust van Antartica. Arme pinguins!
Verder zien we hier veel Uruguayanen lopen met onder de arm een thermosfles, en in de hand een soort kop met een rietje. Het blijkt dat ze de hele dag door Mate drinken, een soort van bittere groene thee die goed is voor van alles en nog wat in je lijf. Wij vinden de Uruguayanen toch al niet erg aardig (ook al onzuidamerikaans), maar nu begrijpen we ook waarom ze allemaal zo zuur kijken en er geen lachje af kan. Thee doet meer dan je lief is.

En dan de stad. Die mist de grandeur én de gezelligheid van Buenos Aires. De stad heeft werkelijk prachtige gebouwen uit het rijke verleden, maar die worden omgeven door afschuwelijke betonnen dingen in oostblokstijl, van dezelfde kwaliteit, met buiten aan elk raam een airconditioning. Heel lelijk.
Dat oostblokgevoel krijg je overigens ook in de talrijke duistere (wel koele) winkelpassages: winkels vol met netniet.
Maar: er zijn ook prachtige pleinen, waar je bier in literflessen kunt bestellen, en je eet er voortreffelijke steaks voor weinig. (zit Van Gaal in dat restaurant?) En het weer is zalig: warm met een windje van zee. Met ons geen medelijden, en het lopen gaat nog steeds met kleine stapjes, maar vooruit!

Inmiddels hebben wij - eenvoudige burgers uit Hank - het voor even een beetje gehad met de grote stad. We hebben besloten ons reisschema aan te passen: niet terug naar Buenos Aires en van daaruit naar de volgende grote stad Rosario, maar we maken een busrit door Uruguay in noordwestelijke richting, om bij Colón de grens met Argentinië over te gaan. Daar zien we verder, en dat gaan jullie horen in het volgende verslag.