Potosí : nog meer water

Wat bezielt de mens om in een verlaten, onherbergzaam gebied op 4100 meter hoogte een stad te stichten? Zilver !
Het is begonnen in 1545, toen een herder ontdekte dat je hier zilver bij wijze van spreken zo van een berg kon scheppen. Toen de Spanjaarden dit hoorden, ontstond er een ware “zilverrush”, die er toe leidde dat hier tegen het begin van de 17e eeuw een stad was ontstaan die ruim 160.000 inwoners telde: in die tijd de grootste en rijkste stad op aarde!
Die rijkdom van de Spanjaarden werd overigens verkregen ten koste van heel wat mensenlevens: naar schatting hebben in drie eeuwen tijd negen miljoen slaven en dwangarbeiders in en om de zilvermijnen het leven gelaten. Zelf groeven ze niet, hoor, die Spanjaarden.
In Potosí is er nogal wat terug te zien van het rijke verleden. Veel kerken en oude koloniale gebouwen, vaak vies en omgeven door de hier gebruikelijke rotzooi, maar mooi genoeg om de stad tot Unesco werelderfgoed te maken.

En natuurlijk is het ook in Potosí deze dagen carnaval. Dat lijkt hier voornamelijk een feest van de jeugd. Het gaat erom om elkaar te bekogelen met ballonnen gevuld met water, en elkaar onder te spuiten met schuim uit spuitbussen (zoals voetbalscheidrechters die tegenwoordig gebruiken om afstanden aan te geven). Eerst gaan de jongens achter de meisjes aan, die het bad gillend ondergaan, later ontstaan er complete watergevechten tussen verschillende scholen. Dit alles begeleid door vele schetterende dwijlbandjes. Wij hebben ons er urenlang - op gepaste afstand - mee vermaakt.

Minder leuk is het gegeven dat stakende vrachtwagenchauffeurs in heel Bolivia wegblokkades hebben opgeworpen; we kregen daar eerder al iets van mee. We willen morgen verder reizen naar Sucre, maar het is nog de vraag of dat wel gaat lukken. Dat wordt het nieuws van de volgende keer.