Alles onder controle
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul & Nel
07 Maart 2016 | Peru, Lima
Nou, we waren nog niet uitgedokterd hoor, na het vorige verslag! Twee dagen later waren we alweer op herhaling in Clinica Internacional. Nel weer aan het infuus, en weer dezelfde moeizame communicatie met verplegend personeel en doktoren. Verzoeken om iets langzamer te praten, omdat we echt wel heel erg ons best hebben gedaan om een beetje Spaans te leren spreken maar dat het nog een beetje moeilijk is om het te begrijpen als u in dit tempo blijft doorratelen, en dat het Engels helaas geen oplossing biedt omdat niemand in heel Clinica Internacional behalve het woordje no ook maar één woordje Engels kent, en no dan alleen nog maar omdat dat in het Spaans hetzelfde is, zulke verzoeken dus, die leiden hier uitsluitend tot glazige blikken en geitige lachjes. Het enige dat hier wel uitermate gladjes verliep was de betaling; zo’n Visa-kaartje begrepen die wezens met die vissenogen achter de balie wel ineens wèl.
Meer dan een klein beetje verlichting van de pijn heeft het allemaal niet gebracht. Uiteindelijk ging het een paar dagen later vanzelf over, en voelt ze zich na drie weken weer als vanouds.
Nu genieten we weer volop van wat gepensioneerden zoal doen: boodschapjes, wandelen in een park, een dagje naar het strand (roodverbrand), eten met de kinderen, luisteren naar het verslag van de wedstrijden van Feyenoord op Radio Rijnmond via internet (deze verslagen zijn vaak leuker dan de wedstrijd zelf), en met wat drankjes zitten op ons balkon, waar het dag en nacht goed toeven is!
Het buurtje waar we nu wonen is wel heel anders dan dat van de vorige keer. Daar woonden we in een soort Vogelaarwijk: sociale minima en maximaal sociaal. Daar gebeurde wel wat in de straat: de wekelijkse processie, de regelmatig dronken neger, de veelal geheel ontklede mevrouw die scheldend op onzichtbaar gezelschap heen en weer liep, het bezette schooltje dat door buurtbewoners werd terugveroverd, er gebeurde altijd wat. ( we zijn er pas nog even wezen kijken; Nel werd op het marktje met dikke zoenen overladen).
Nu wonen we in een echt keurig wijkje: hier heeft de gegoede burgerij zich teruggetrokken achter hoge muren en hekken. Er is een tijd geweest dat het nog echt gevaarlijk was in Peru; deze vestingwerken én de paranoia zijn gebleven. Ook óns gebouw bevindt zich achter een stevig hekwerk, voorzien van scherpe punten en zelfs schrikdraad! En daarnaast hoort er bij onze flat een mannetje dat de boel bewaakt! In deze wijk ontleen je je status aan het hebben van zo’n bewaker, een watchyman heet die hier. Het mannetje doet het hek voor je open; soms zit hij ernaast, soms schiet hij uit het niets naar voren om je knipmessend ten dienste te zijn. Je kan dat hek natuurlijk ook zelf open doen - het voelt ook een beetje ongemakkelijk om dat te laten doen - maar het is zijn werk. Omdat ik geen auto heb die hij kan wassen voor een paar sol, zoals de andere bewoners, geef ik hem zo nu en dan zo maar wat. Ik voel me er wat beter bij, en hij buigt nu nog dieper!
‘s Avonds na achten is deze huiswacht weg, en komt er een mannetje dat ons hele straatje én het kruispunt gedurende de nacht bewaakt. Die doet dat vanuit een heus wachthuisje dat op het kruispunt staat. Als ik ‘s avonds het vuilnis buitenzet - in Lima wordt het vuil elke nacht opgehaald - dan schiet deze straat-vopo uit z’n hokje, gaat midden op het kruispunt staan, blaast op z’n fluitje, opdat alle op de loer liggende delinquenten weten dat hij de boel hier onder controle heeft, komt vervolgens op een holletje op mij af om het zakje afval in ontvangst te nemen, op een manier alsof hij zojuist mirre ende goud ten geschenke heeft gekregen, en zet het zakje met de vieze inhoud vervolgens twee meter verder aan de straatkant.
Vieze inhoud heeft het zeker: behalve het gebruikelijke huisvuil bevat het ook de oogst van een dagje billen vegen. Peru heeft namelijk een slecht werkend rioolstelsel: de grote boodschap glijdt er vlotjes in, maar het papier veroorzaakt verstoppingen. Gebruikt papier gaat daarom in een emmertje naast de pot, wel een beetje netjes opgevouwen zodat gebruik van het emmertje niet steeds tot kokhalzen leidt. En ook de inhoud van dát emmertje neemt de vopo ‘s avonds dankbaar in ontvangst.
Komende week gaan we met Mark en Carla een paar daagjes weg. Althans, dat is het plan, maar in Peru weet je het nooit. Daarover meer in het volgend verslag: dan gaat het dus weer ergens over.
Meer dan een klein beetje verlichting van de pijn heeft het allemaal niet gebracht. Uiteindelijk ging het een paar dagen later vanzelf over, en voelt ze zich na drie weken weer als vanouds.
Nu genieten we weer volop van wat gepensioneerden zoal doen: boodschapjes, wandelen in een park, een dagje naar het strand (roodverbrand), eten met de kinderen, luisteren naar het verslag van de wedstrijden van Feyenoord op Radio Rijnmond via internet (deze verslagen zijn vaak leuker dan de wedstrijd zelf), en met wat drankjes zitten op ons balkon, waar het dag en nacht goed toeven is!
Het buurtje waar we nu wonen is wel heel anders dan dat van de vorige keer. Daar woonden we in een soort Vogelaarwijk: sociale minima en maximaal sociaal. Daar gebeurde wel wat in de straat: de wekelijkse processie, de regelmatig dronken neger, de veelal geheel ontklede mevrouw die scheldend op onzichtbaar gezelschap heen en weer liep, het bezette schooltje dat door buurtbewoners werd terugveroverd, er gebeurde altijd wat. ( we zijn er pas nog even wezen kijken; Nel werd op het marktje met dikke zoenen overladen).
Nu wonen we in een echt keurig wijkje: hier heeft de gegoede burgerij zich teruggetrokken achter hoge muren en hekken. Er is een tijd geweest dat het nog echt gevaarlijk was in Peru; deze vestingwerken én de paranoia zijn gebleven. Ook óns gebouw bevindt zich achter een stevig hekwerk, voorzien van scherpe punten en zelfs schrikdraad! En daarnaast hoort er bij onze flat een mannetje dat de boel bewaakt! In deze wijk ontleen je je status aan het hebben van zo’n bewaker, een watchyman heet die hier. Het mannetje doet het hek voor je open; soms zit hij ernaast, soms schiet hij uit het niets naar voren om je knipmessend ten dienste te zijn. Je kan dat hek natuurlijk ook zelf open doen - het voelt ook een beetje ongemakkelijk om dat te laten doen - maar het is zijn werk. Omdat ik geen auto heb die hij kan wassen voor een paar sol, zoals de andere bewoners, geef ik hem zo nu en dan zo maar wat. Ik voel me er wat beter bij, en hij buigt nu nog dieper!
‘s Avonds na achten is deze huiswacht weg, en komt er een mannetje dat ons hele straatje én het kruispunt gedurende de nacht bewaakt. Die doet dat vanuit een heus wachthuisje dat op het kruispunt staat. Als ik ‘s avonds het vuilnis buitenzet - in Lima wordt het vuil elke nacht opgehaald - dan schiet deze straat-vopo uit z’n hokje, gaat midden op het kruispunt staan, blaast op z’n fluitje, opdat alle op de loer liggende delinquenten weten dat hij de boel hier onder controle heeft, komt vervolgens op een holletje op mij af om het zakje afval in ontvangst te nemen, op een manier alsof hij zojuist mirre ende goud ten geschenke heeft gekregen, en zet het zakje met de vieze inhoud vervolgens twee meter verder aan de straatkant.
Vieze inhoud heeft het zeker: behalve het gebruikelijke huisvuil bevat het ook de oogst van een dagje billen vegen. Peru heeft namelijk een slecht werkend rioolstelsel: de grote boodschap glijdt er vlotjes in, maar het papier veroorzaakt verstoppingen. Gebruikt papier gaat daarom in een emmertje naast de pot, wel een beetje netjes opgevouwen zodat gebruik van het emmertje niet steeds tot kokhalzen leidt. En ook de inhoud van dát emmertje neemt de vopo ‘s avonds dankbaar in ontvangst.
Komende week gaan we met Mark en Carla een paar daagjes weg. Althans, dat is het plan, maar in Peru weet je het nooit. Daarover meer in het volgend verslag: dan gaat het dus weer ergens over.
-
07 Maart 2016 - 05:11
Illo:
Fijn te lezen dat het met Nel beter gaat. Ik begrijp dat dat INTERNATIONal van de clinic maar zeer beperkt is. Weer gewoon de draad weer oppakken en dus verder gaan, gelukkig maar.
Later in de week meer.
Liefs -
07 Maart 2016 - 08:48
Hermien :
Fijn te vernemen dat het met Nel beter gaat. Niets zo "beroerd" als ziek zijn in een land waarvan je de taal niet goed beheerst.
Leuk om over de dagelijkse beslommeringen te lezen: vrijwillig achter tralies wonen, "papiertjes" verzamelen enz. Heel herkenbaar. -
07 Maart 2016 - 10:18
Elly:
Dat hokje van de bewaker past wel weer helemaal in het vorige wijkje! Zoals gezegd: fijn dat t weer goed gaat met Nel, iedere dag gaat hier een kaarsje op! En.... wij zouden ook graag roodverbrand zijn..! -
09 Maart 2016 - 10:18
Ronald:
Weer genoten van dit verslag! x -
13 Maart 2016 - 22:03
Leo En Annet:
In het -
13 Maart 2016 - 22:04
Leo En Annet:
Te snel op het knopje gedrukt! Ik wilde zeggen dat in het keurige Europese Griekenland ook de velletjes in een emmertje moeten. Veel plezier met Mark en Carla.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
