Vanaf afgelopen vrijdag waren wij in Stratoni, een plaatsje met 1100 inwoners, waarvan een groot deel werkt voor een mijnbouwbedrijf dat fosfaat wint in een mijn in de buurt. Stratoni ligt ten noorden van het derde schiereiland van Halkidiki, Athos, waar we later nog komen. De plaats heeft een uiterst armoedige camping, die gelukkig is gesloten, zodat we op een parkeerterreintje naast het haventje kunnen staan, met een prachtig uitzicht over zee. Verder is er een voetbalclub, FC Stratoni, die ik zondag met 5-0 zag winnen, en er zijn heel wat straathonden, zoals overal in Griekenland.Over het algemeen zijn dat bange, brave beesten, en er is er altijd wel één die zich opwerpt als vaste kostganger, en niet van de camperzijde wijkt. We hebben een witte ditmaal, goed gezelschap.
Op dinsdagmiddag maakte ik een wandelingetje door het uitgestorven stadje - Nel deed een dutje. In één van de idyllische straatjes kwamen er drie straathonden blaffend op mij af. Die bijten dus niet, maar deze nou toevallig wel! Ze besprongen mij gedrieën, en ééntje beet zich vast in mijn broek, zo leek het. Maar het bleek mijn kuit : ik bloedde als een rund. Met schreeuwen en schoppen wist ik ze te verdrijven, en met een rood been en een schoen vol bloed liep ik terug naar de camper, waar ik mij overgaf aan de liefdevolle zuster waar ik zo dol op ben. Maar hondsdol wilde ik nou ook weer niet worden, en dus op zoek naar een dokter. Het plaatselijke apotheekje - een volgestapeld huiskamertje, een soort inloop-medicijnkast - leek een goed begin. De apothekeres bleek een warhoofd, die “doctor”, “doctor” , riep, maar uitsluitend Grieks sprak, en ons niet naar een dokter wist te sturen.
Nou was Nel die ochtend naar de kapster geweest, Anastasia. Weliswaar sprak ook Anastasia uitsluitend Grieks, maar wellicht zou zij kunnen helpen. En ja, zij had binnen de kortste keren een Engels sprekende buurtgenote geregeld, die een dokter ging bellen. Dat bleek de bedrijfsarts van de fosfaatmijn, die de wonden schoon maakte, een recept voor antibiotica en een tetanusprik uit schreef, én vertelde dat de straathonden in Stratoni op kosten van het mijnbedrijf waren ingeënt tegen hondsdolheid. Daarna terug naar de apotheek, waar ik mijn broek liet zakken om het warhoofd de ruimte te geven om de tetanusprik in mijn bil te zetten.
Het was een dolle dinsdag: een ervaring rijker, en 60 euro armer, dankzij die lieve, zielige honden.