Het stenentijdperk
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul & Nel
15 September 2019 | Slowaakse Republiek, Vavrišovo
Deze morgen, het is 11 september, draai ik mij om in mijn stoel, en ik voel iets in mijn rug schieten. Een spierverrekking, lijkt het, maar de pijn trekt in de loop van de ochtend ook door naar mijn zij; ik word misselijk en deponeer mijn ontbijt in een weilandje langs de weg. Daar knap ik van op, de pijn verdwijnt. Maar na een heerlijk diner - met door de campingeigenaar in Vavrisovo zelf gerookte forel - moet ik ook dát in een emmer deponeren. En als ik na een onrustige nacht met koorts- en pijnaanvallen opnieuw het ontbijt vomeer, wordt het tijd voor een bezoekje aan een dokter.
Sacha, een bijenhoudster uit Bratislava, die ook op de camping werkt, én Engels spreekt, brengt me naar een ziekenhuis, zo’n 15 km verderop. Zij zal daar ook als tolk gaan fungeren, want in het ziekenhuis spreekt iedereen uitsluitend Slowaaks, zo blijkt.
Op de eerste hulp heerst een serene rust. Ik word ontvangen in een kamertje waar vier medewerkers mij bekijken alsof ik van Mars kom. Gelukkig kan mijn tolk uitleggen dat het Néderland is, en wat mijn probleem is. Een verpleegster begeleidt mij daarna op een tocht door verschillende gebouwen, door lange gangen met kamertjes waarin medewerkers allemaal op mij hebben zitten wachten, zo lijkt het: ik zie er geen enkele patiënt. Er wordt een echo gemaakt, een ECG, een longfoto, een MRI- scan,er wordt bloed afgenomen, worden vragenlijsten ingevuld, en opnieuw een echo gemaakt.
Het meubilair en de apparatuur hier maken een behoorlijk versleten indruk. In gedachten zie ik een arts uit één van onze Nederlandse ziekenpaleizen er al meewarig naar kijken, en ik hóór het hem zeggen: “Nog maar niet weggooien, dat kan nog goed naar Afrika”. Maar alles wérkt wel, al is het krakend, zoals de scan.
Aan het eind van de tocht meldt een uroloog in rap Slowaaks wat er aan schort: een niersteen blokkeert de doorgang van een nier naar de blaas, daar moet wat aan worden gedaan, en om daarvoor nog naar Nederland te rijden is erg onverstandig. Blijven dus, en morgenochtend opereren.
En zo begint een tweedaags, volledig verzorgd verblijf in Liptovskí Mikulás, Slowakije. Alle onkosten worden vergoed door CZ. Sacha rijdt met Nel terug om spulletjes te halen, en ik krijg een infuusnaald ingebracht, teken allerlei formulieren (welke organen zou ik nu hebben afgestaan?), en krijg een bed toegewezen. Ik vraag om een handdoek in gebarentaal, maar die had ik zelf mee moeten nemen; een verpleegster werpt mij een kussensloop toe; daarmee moet ik het maar doen.
De verpleegsters hier lijken overigens geen enkele lol in hun werk te hebben: in twee dagen heb ik er slechts bij eentje een verwrongen glimlach kunnen ontwaren. En mijn kamergenoot, eveneens een oude man, is ook al geen lolbroek. Hij slaapt veel, en luistert zo nu en dan naar een draagbaar radiootje.
Twee maal per dag klinkt er “dingdong” uit een luidspreker in de gang, en een stationsomroepster zegt iets. Het blijkt etenstijd: alle lopende patiënten schuifelen in pyjama naar een eetzaaltje, en krijgen een maaltijd opgeschept uit grote pannen, die even daarvoor oorverdovend zijn aangekomen. Mijn bord wordt gewoon gebrácht: aardappelsoep, rijstepap, zoutloze macaronietjes in een vliesdun sausje. En ik was al niet zo lekker!
‘s Nachts begrijp ik waarom terugrijden geen optie was. Ik heb veel pijn, en bel twee keer voor een pijnstiller. Die werkt binnen vijf minuten. Morgenochtend 8 uur ben ik aan de beurt.
In de operatiezaal veel groene pakken en veel herrie. Ik neem plaats op de tafel: benen in de beugels, het achterwerk op een natte zeem. Oké jongens, zoek de steen…
Bij mijn ontslag, een dag later, blijkt dat de steen er nog gewoon zit. Kennelijk kregen ze die er niet uit (?), en hebben ze een stent geplaatst. De nier kan nu de urine weer gewoon kwijt.
Later in Nederland (binnen een half jaar) moeten de stent én de steen alsnog worden verwijderd (vergruisd). Doen we alles nog een keertje over…….
Sacha, een bijenhoudster uit Bratislava, die ook op de camping werkt, én Engels spreekt, brengt me naar een ziekenhuis, zo’n 15 km verderop. Zij zal daar ook als tolk gaan fungeren, want in het ziekenhuis spreekt iedereen uitsluitend Slowaaks, zo blijkt.
Op de eerste hulp heerst een serene rust. Ik word ontvangen in een kamertje waar vier medewerkers mij bekijken alsof ik van Mars kom. Gelukkig kan mijn tolk uitleggen dat het Néderland is, en wat mijn probleem is. Een verpleegster begeleidt mij daarna op een tocht door verschillende gebouwen, door lange gangen met kamertjes waarin medewerkers allemaal op mij hebben zitten wachten, zo lijkt het: ik zie er geen enkele patiënt. Er wordt een echo gemaakt, een ECG, een longfoto, een MRI- scan,er wordt bloed afgenomen, worden vragenlijsten ingevuld, en opnieuw een echo gemaakt.
Het meubilair en de apparatuur hier maken een behoorlijk versleten indruk. In gedachten zie ik een arts uit één van onze Nederlandse ziekenpaleizen er al meewarig naar kijken, en ik hóór het hem zeggen: “Nog maar niet weggooien, dat kan nog goed naar Afrika”. Maar alles wérkt wel, al is het krakend, zoals de scan.
Aan het eind van de tocht meldt een uroloog in rap Slowaaks wat er aan schort: een niersteen blokkeert de doorgang van een nier naar de blaas, daar moet wat aan worden gedaan, en om daarvoor nog naar Nederland te rijden is erg onverstandig. Blijven dus, en morgenochtend opereren.
En zo begint een tweedaags, volledig verzorgd verblijf in Liptovskí Mikulás, Slowakije. Alle onkosten worden vergoed door CZ. Sacha rijdt met Nel terug om spulletjes te halen, en ik krijg een infuusnaald ingebracht, teken allerlei formulieren (welke organen zou ik nu hebben afgestaan?), en krijg een bed toegewezen. Ik vraag om een handdoek in gebarentaal, maar die had ik zelf mee moeten nemen; een verpleegster werpt mij een kussensloop toe; daarmee moet ik het maar doen.
De verpleegsters hier lijken overigens geen enkele lol in hun werk te hebben: in twee dagen heb ik er slechts bij eentje een verwrongen glimlach kunnen ontwaren. En mijn kamergenoot, eveneens een oude man, is ook al geen lolbroek. Hij slaapt veel, en luistert zo nu en dan naar een draagbaar radiootje.
Twee maal per dag klinkt er “dingdong” uit een luidspreker in de gang, en een stationsomroepster zegt iets. Het blijkt etenstijd: alle lopende patiënten schuifelen in pyjama naar een eetzaaltje, en krijgen een maaltijd opgeschept uit grote pannen, die even daarvoor oorverdovend zijn aangekomen. Mijn bord wordt gewoon gebrácht: aardappelsoep, rijstepap, zoutloze macaronietjes in een vliesdun sausje. En ik was al niet zo lekker!
‘s Nachts begrijp ik waarom terugrijden geen optie was. Ik heb veel pijn, en bel twee keer voor een pijnstiller. Die werkt binnen vijf minuten. Morgenochtend 8 uur ben ik aan de beurt.
In de operatiezaal veel groene pakken en veel herrie. Ik neem plaats op de tafel: benen in de beugels, het achterwerk op een natte zeem. Oké jongens, zoek de steen…
Bij mijn ontslag, een dag later, blijkt dat de steen er nog gewoon zit. Kennelijk kregen ze die er niet uit (?), en hebben ze een stent geplaatst. De nier kan nu de urine weer gewoon kwijt.
Later in Nederland (binnen een half jaar) moeten de stent én de steen alsnog worden verwijderd (vergruisd). Doen we alles nog een keertje over…….
-
15 September 2019 - 20:00
Hermien :
Paul, dat is schrikken. Nierstenen. Dat wordt touwtje springen en veel water drinken. Zijn jullie nu op weg naar Nederland? Sterkte. We leven met je mee. -
15 September 2019 - 21:30
Willy Scherpenzeel, Van:
Zo, dat is even schrikken. Maar je humor lijdt er gelukkig niet onder Paul. Bij elk biertje dat je nu drinkt is het voor (of eigenlijk tegen) je niersteen moet je maar denken -
15 September 2019 - 21:50
Illo:
Dobbelsteen, hagelsteen, bouwsteen, zwerfstenen, edelsteen en Paul heeft een niersteen die hij niet wil achterlaten.....nare ervaring voor jullie beiden! Wat was het advies? Veel drinken om door te spoelen? -
15 September 2019 - 22:07
Leo En Annet:
Wouw wat een verhaal en wat een schrik. En wat een leuk verhaal weet je er weer van te maken. En gelukkig kun je verder je reis afmaken. Terug in Nederland maar verder zien. -
16 September 2019 - 14:26
Rob En Mieke:
Tjee, wat een verhaal. Is dat effe schrikken. Maar ondanks alles schrijf je weer een geweldig verhaal en blijf je positief. Ik heb een aantal jaren geleden ook een onderzoek gehad in een ziekenhuis in Tsjechie, kan het me dan ook heel goed voorstellen hoe het geweest moet zijn. Hopelijk herstel je goed genoeg om jullie reis voort te zetten. Advies was zeker extra biertje te nemen en Nel een extra wijntje. Veel sterkte en beterschap!!!! -
16 September 2019 - 14:41
Tineke NIemarkt:
Zo dat is een nare en pijnlijke aandoening. Het verhaal er over is wel een stuk leuker.
Beterschap en veel drinken toch?
-
16 September 2019 - 19:39
Ad De Bresser:
Wat een toestand. Een niersteen is zeer pijnlijk hopelijk helpt de stent en verlost je van de pijn.
Veel drinken (water)wil wel helpen.We hopen dat je snel opknapt en je weer fijn in camper kunt slapen. -
18 September 2019 - 12:20
Heleen:
Wat een verhaal! Wel een beetje een avontuur maar je moet dus nóg een keer 'geholpen' worden. Hopelijk verloopt de rest van de reis zonder pijn. Liefs en groetjes -
25 September 2019 - 10:53
Annie :
Oh, wat ontzettend vervelend voor je Paul, ik lees het nu pas sorry.
Maar je maakt er een erg vermakelijk verhaal van , ondanks je pijn erg boe iuend om te lezen. Ga nu de andere verhalen lezen , hoe het met je gaat.
In ieder geval veel sterkte en liefs van ons ook aan Nel.
Hans en Annie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
