buren
Door: paul
Blijf op de hoogte en volg Paul & Nel
26 November 2014 | Peru, Lima
Aan het begin van onze straat bevindt zich een kerk; over deze buren schreef ik al eerder. Schuin daartegenover staat een groot, helblauw gebouw. Dat lijkt leeg, maar het geeft toegang tot een plaats waar zaalvoetbal wordt gespeeld, maar dan zonder de zaal, in de open lucht dus. Op de eerste verdieping van het blauwe gebouw kan je onder het genot van een biertje ( €1,50 voor een halve liter ) kijken naar wedstrijden in de 50+ competitie: oudere, veelal buikige mannen die het gebrek aan techniek ruimschoots compenseren met fanatisme. In één van de wedstrijden zagen we een keeper, een uiterst druk, schriel mannetje van een jaar of zestig, die bij een vijandige aanval een bloedneus opliep, en die vervolgens het halve veld overstak om de tegenstander die dat veroorzaakt had een rechtse directe toe te dienen. Verhitte gemoederen alom, maar gelukkig was er een vrouwelijke scheidsrechter, die verder bloedvergieten wist te voorkomen.
Even verderop in ons straatje is een winkeltje gevestigd. Er kunnen maximaal 3 klanten tegelijk in, maar achter het mini-toonbankje is er in een duistere ruimte heel veel opgestapeld, en je kan er op alle dagen tot 's avonds laat voor veel dagelijkse boodschappen terecht. De uitbaters moeten wel nog even wennen aan ons consumptiepatroon, met name dat van het bier.
Even verder staat onze flat, en dan volgt een zijstraatje waar de nachtwaker woont, die van dat nachtfluitje. Wij vermoeden dat wij als bewoners worden geacht de man zo nu en dan een paar sol toe te stoppen, voor zijn gebewaak. In deze straat ook een kapper, maar niet de onze; wij laten onze haren, en onze teen- en voetennagels een paar straten verderop verzorgen, voor weinig. Deze kapper heeft als bijzonderheid dat boven de zaak, in die half afgebouwde eerste verdieping, een kippenfarmpje is gevestigd. En zo hebben we hier in de buurt ook het landelijk gekraai van de haan.
Tegenover de kapper hebben we een marktje, overdekt met golfplaten. Nel koopt hier, met handen en voeten, groenten, fruit en kip. De verkopers hebben er veel pret om, maar spreken inmiddels ook Engels: Hello, en Goodbye.
Wij wonen hier hoog, en kijken daardoor uit op alle daken van de omliggende huizen. Van bovenaf lijkt het misschien alsof wij hier in een sloppenwijk wonen, maar dat is niet zo. Vanaf de grond gezien staan hier voor Peruaanse begrippen best keurige huizen, maar de daken vormen een geheel andere wereld. Die daken zijn plat, en van beton. Het regent hier eigenlijk nooit echt, dus dakbedekking zoals wij dat kennen ligt er niet op. Wel een hele dikke laag stof, van jaren.
Op bijgaande foto's zie je wat daken van onze buren. De daken worden in de eerste plaats gebruikt voor het bewaren van grof vuil, zoals je ziet. Daarnaast is er heel veel waslijn te zien. En vaak wordt er , waarschijnlijk zelden legaal, weer een huisje óp het dak gebouwd. Bijvoorbeeld het groene dakhuisje tegenover ons, dat wordt bewoond door een man met twee weldoorvoede vrouwen, sinds kort een kat, en drie honden. Ze hebben al sinds een hele tijd een nieuw matras; het oude ligt dus weer op hún dak. Ik heb nog niet ontdekt of de buurman er zo nu en dan nog naar wordt verbannen, door de dames ( "jij kan het dak op, jij "). De was die naast het huisje hangt droogt in dit klimaat in een uurtje, maar deze blijft er dagen hangen. Dan kan het ook weer stoffig aan!
De buurman achter ons is afgelopen zondag samen andere buurmannen en/of vrienden bezig geweest met het bouwen van 2 nieuwe vertrekjes op zijn dak. Ze schuiven alle rotzooi opzij en beginnen. Voorwaar een gezellig gebeuren; terwijl de mannen werken, zitten de dames gezellig toe te kijken. Er wordt heel veel gelachen, en er is echt helemaal niemand die denkt: ik zal eens wat rommel ( lege dozen, dito flessen, kapotte meubels, vieze lappen etc) naar beneden brengen. Inmiddels is het klaar: bijgaand een kleine fotoreportage van de bouw. En nu maar afwachten of het een beetje aardbeving- bestendig is.
Over aardbeving gesproken: twee weken geleden hadden wij onze eerste: 5,8 op de schaal van Richter, zo'n 35 km buiten Lima.
Bijzonder hoor: het begint met lawaai ( alsof er zware vrachtwagens aankomen ), en vervolgens begint alles in huis te rinkelen en rammelen, en lijkt het alsof de hele tent te gronde gaat. Na even, dat niet even lijkt, blijkt alles nog overeind te staan, en vragen we ons af wat nu te doen. Er zijn wat mensen buiten, dus gaan wij ook maar. Maar de meesten worden er niet warm of koud van: het feestje op de vijfde verdieping gaat gewoon door! Alles went.
Hasta la proxima.
Even verderop in ons straatje is een winkeltje gevestigd. Er kunnen maximaal 3 klanten tegelijk in, maar achter het mini-toonbankje is er in een duistere ruimte heel veel opgestapeld, en je kan er op alle dagen tot 's avonds laat voor veel dagelijkse boodschappen terecht. De uitbaters moeten wel nog even wennen aan ons consumptiepatroon, met name dat van het bier.
Even verder staat onze flat, en dan volgt een zijstraatje waar de nachtwaker woont, die van dat nachtfluitje. Wij vermoeden dat wij als bewoners worden geacht de man zo nu en dan een paar sol toe te stoppen, voor zijn gebewaak. In deze straat ook een kapper, maar niet de onze; wij laten onze haren, en onze teen- en voetennagels een paar straten verderop verzorgen, voor weinig. Deze kapper heeft als bijzonderheid dat boven de zaak, in die half afgebouwde eerste verdieping, een kippenfarmpje is gevestigd. En zo hebben we hier in de buurt ook het landelijk gekraai van de haan.
Tegenover de kapper hebben we een marktje, overdekt met golfplaten. Nel koopt hier, met handen en voeten, groenten, fruit en kip. De verkopers hebben er veel pret om, maar spreken inmiddels ook Engels: Hello, en Goodbye.
Wij wonen hier hoog, en kijken daardoor uit op alle daken van de omliggende huizen. Van bovenaf lijkt het misschien alsof wij hier in een sloppenwijk wonen, maar dat is niet zo. Vanaf de grond gezien staan hier voor Peruaanse begrippen best keurige huizen, maar de daken vormen een geheel andere wereld. Die daken zijn plat, en van beton. Het regent hier eigenlijk nooit echt, dus dakbedekking zoals wij dat kennen ligt er niet op. Wel een hele dikke laag stof, van jaren.
Op bijgaande foto's zie je wat daken van onze buren. De daken worden in de eerste plaats gebruikt voor het bewaren van grof vuil, zoals je ziet. Daarnaast is er heel veel waslijn te zien. En vaak wordt er , waarschijnlijk zelden legaal, weer een huisje óp het dak gebouwd. Bijvoorbeeld het groene dakhuisje tegenover ons, dat wordt bewoond door een man met twee weldoorvoede vrouwen, sinds kort een kat, en drie honden. Ze hebben al sinds een hele tijd een nieuw matras; het oude ligt dus weer op hún dak. Ik heb nog niet ontdekt of de buurman er zo nu en dan nog naar wordt verbannen, door de dames ( "jij kan het dak op, jij "). De was die naast het huisje hangt droogt in dit klimaat in een uurtje, maar deze blijft er dagen hangen. Dan kan het ook weer stoffig aan!
De buurman achter ons is afgelopen zondag samen andere buurmannen en/of vrienden bezig geweest met het bouwen van 2 nieuwe vertrekjes op zijn dak. Ze schuiven alle rotzooi opzij en beginnen. Voorwaar een gezellig gebeuren; terwijl de mannen werken, zitten de dames gezellig toe te kijken. Er wordt heel veel gelachen, en er is echt helemaal niemand die denkt: ik zal eens wat rommel ( lege dozen, dito flessen, kapotte meubels, vieze lappen etc) naar beneden brengen. Inmiddels is het klaar: bijgaand een kleine fotoreportage van de bouw. En nu maar afwachten of het een beetje aardbeving- bestendig is.
Over aardbeving gesproken: twee weken geleden hadden wij onze eerste: 5,8 op de schaal van Richter, zo'n 35 km buiten Lima.
Bijzonder hoor: het begint met lawaai ( alsof er zware vrachtwagens aankomen ), en vervolgens begint alles in huis te rinkelen en rammelen, en lijkt het alsof de hele tent te gronde gaat. Na even, dat niet even lijkt, blijkt alles nog overeind te staan, en vragen we ons af wat nu te doen. Er zijn wat mensen buiten, dus gaan wij ook maar. Maar de meesten worden er niet warm of koud van: het feestje op de vijfde verdieping gaat gewoon door! Alles went.
Hasta la proxima.
-
26 November 2014 - 20:47
Ivo:
Weer een super verhaal Paul; ik heb het weer met héél veel plezier gelezen. Ik zie uit naar het volgende reisverslag! Groet en een dikke zoen voor Nel, Ivo
-
26 November 2014 - 20:50
Ivo:
Vergeet ik nog om Nel te complimenteren voor haar fraaie foto's! Bij deze dus alsnog, Nel. -
26 November 2014 - 21:39
Willy:
Leuke buren hoor, een en al,levendigheid dus. Lijkt me geweldig om een poosje mee te maken dat leven maar dan wel zonder aardbevingen. Dat is toch dood eng? Inderdaad mooie foto's Nel. We kijken weer uit naar jullie volgende belevenissen en we genieten een heel klein beetje mee. Het begint hier nu wat te winteren maar dat jullie dat 'missen' vinden jullie vast niet erg ...... Mooie tijd verder ! -
27 November 2014 - 07:52
Mieke:
We krijgen met die foto's wel een heel goed beeld over hoe jullie dagelijkse leven in Lima er uit ziet. Ik zie Nel letterlijk staan in dat winkeltje en toneel spelen om kip te kopen! Ha,ha. Zonder gekheid, het ziet er allemaal best aardig uit in jullie straat. Die aardbevingen zijn minder plezierig. Maar goed, jullie zeggen het al: alles went. Veel plezier nog samen en Paul moet wel oppassen dat zijn matras niet op het dak komt te liggen! Ha,ha. Groetjes TM -
29 November 2014 - 11:55
Rob Aafjes:
groetjes van tom, gerard en mij, wanneer komen jullie weer op huusan?? maart??
-
30 November 2014 - 17:35
Leo En Annet:
Wat een gezellig verhaal! Bij de verbouwburen ziet het er nu toch allemaal netjes uit. En ja, de eerste aardbeving is bijzonder, maar je raakt eraan gewend. Ik stuur je dadelijk de avonturen van Leo door. Dan zijn jullie ook weer op de hoogte van ons wel en wee. -
01 December 2014 - 13:16
Tineke En Aad:
Leuk zo'n verslag over de dagelijkse gang van zaken bij jullie en jullie buren.
Zo te lezen zijn jullie al behoorlijk ingewijd in het buurtje.
Ben benieuwd naar volgende verslag. Groetjes van ons beiden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
