Canta

Afgelopen zaterdagavond was ik hier bij de voetbalinterland Marokko-Nederland. Ja, die was hier: expats uit verschillende landen hebben een onderlinge competitie opgezet, en Mark speelt in Oranje. De wedstrijden worden afgewerkt op het veld van de Duitse club, en het gaat er dan ook ordentlich aan toe, met een echt arbitraal trio èn volksliederen vooraf! Negen witte, op Mark na lange, Nederlanders en twee dispensatie-Argentijnen tegen, zo te zien, elf dispensatie-Peruanen, maar die zullen wel Marokkaanse voorouders gehad hebben. Er zijn er ongetwijfeld een paar meegekomen met de Spaanse veroveraars in het verleden, en hun talrijke nazaten hebben sindsdien natuurlijk twee paspoorten. En wij weten: die gaan nooit meer terug. Het werd uiteindelijk 3-3. En nog erger: twee weken geleden werd al met 4-3 van Duitsland verloren!

Mark hoefde die nederlaag niet mee te maken, want wij waren met hem en Carla een weekendje in de bergen: naar het plaatsje Canta, en, ietsje verderop, het dorpje Obrajillo, waar we een hotelletje hadden. Deze plaatsjes worden voornamelijk bezocht door Limanezen, die een paar dagen wat frisse berglucht komen inademen. En ze komen voor de rust, en het geluid van koebellen. Veel meer is er trouwens ook niet. Na het warme Lima was het wel weer even wennen: 's nachts regende het er flink, en het werd er dan ook koud: met trui en sokken aan naar bed! Maar het was erg gezellig, en we hebben er heerlijk gegeten: varkensvlees gerookt in een olievat.

Hier in Lima begint de zomer op haar einde te lopen. 's Ochtends komt de zon steeds wat later tevoorschijn, het wordt wat eerder donker en 's avonds moet er buiten soms al een vestje aan! 's Nachts drijft er mist van zee binnen: je wordt wakker als in het Kurhaus in Scheveningen. Niet dat ik daar ooit geslapen heb, maar ik kan me voorstellen dat het ook daar heerlijk naar de zee ruikt. En de vergelijking gaat trouwens in meerdere opzichten wel op!
Ons verblijf hier loopt zo langzamerhand ook ten einde: nog twee weekjes vol afscheid nemen, inpakken en dan in Nederland weer een nieuw avontuur tegemoet. Ons tweede verblijf in Peru was weer heel anders dan het eerste: we voelden ons nu geen toerist, maar inwoners van Lima, met een eigen huis, in ons eigen buurtje! En dat was heerlijk!

Hasta el proximo viaje!