Popayán, Pasto, en verder
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul & Nel
10 Februari 2018 | Ecuador, Tulcán
Na een paar dagen bedrust - er alleen maar even uit voor een boodschapje, en er daarna doodmoe weer in - zijn we weer een beetje bijgekomen. De laatste dag weer een béétje boven Jan, in Popayán. Niet lekker fit, maar dat word je zowiezo niet op deze hoogte, bijna 2000 meter!
Popayán is een mooi, koloniaal stadje, de Witte Stad genoemd, omdat het historisch centrum geheel bestaat uit witte koloniale huizen (met prachtige binnenplaatsen). Het is een studentenstad: gezellig druk! Een studentenmanifestatie hier herinnerde ons eraan, dat het hier in het zuiden van Colombia nog allesbehalve rustig is. Vorig jaar werden in deze streken nog 173 leidende figuren om het leven gebracht, en alleen in januari van dit jaar al 23! De ELN, de drugsmaffia, paramilitairen en het reguliere leger staan elkaar hier nog altijd naar het leven. Een student die wij spraken was ondanks alle goede initiatieven van de regering bepaald niet optimistisch. Hij was bang voor de toekomst, zei hij.
De volgende dag gaat de reis verder naar Pasto, een busrit van 6 uur, kreunend en steunend langs de flanken van de Andes. Het werden uiteindelijk ruim 9 uur, als gevolg van wegwerkzaamheden. Ze leiden hier het verkeer bij een bouwplaats niet omstebeurt over één baan, maar ze gooien de hele weg een uurtje dicht. Geduld hebben ze hier in overvloed, en de uitzichten blijven adembenemend! Door alle vertraging waren we laat in Pasto, maar nog net op tijd voor een goede, snelle hap bij
“mr Pollo”.
Het dagelijkse eten is voor ons telkens weer een probleem. Ze eten hier van vroeg tot laat kip met rijst en een sausje, koud of warm, maakt niet uit. Of rijst met een flinterdunne, taaie lap vlees.Dat walmt ‘s morgens vroeg al door de bus. Verder eten ze ook smerig ruikende soep, waar van alles en nog wat in drijft. Het roept visioenen van Oma’s voeten op. Een kippenpoot met rijst is eigenlijk het enige wat smakelijk oogt of ruikt.
Vanuit Pasto gaat het de volgende dag verder: eerst twee uur met de bus, dan met een taxi de laatste kilometers naar de grens met Ecuador. Die grensovergang blijkt een gigantische chaos, als gevolg van de duizenden vluchtelingen uit Venezuela, die op weg zijn naar Quito en verder. Het in goede banen leiden van deze vluchtelingenstroom gebeurt op z’n Zuidamerikaans: niet dus. De Venezolanen staan, zitten en liggen urenlang in onduidelijke rijen voor onduidelijke loketten. Maar die hebben natuurlijk geen Nel bij zich: die gaat alles en iedereen voorbij omdat ze blank en oud is, en zegt dat ze een oude zieke man heeft. Zo hebben we in no-time een uitreisstempeltje, lopen de grens over, en halen daar op dezelfde wijze snel een inreistempeltje.
Dan nog vijf kilometer met de taxi, en we zijn in Tulcán, Ecuador!
Popayán is een mooi, koloniaal stadje, de Witte Stad genoemd, omdat het historisch centrum geheel bestaat uit witte koloniale huizen (met prachtige binnenplaatsen). Het is een studentenstad: gezellig druk! Een studentenmanifestatie hier herinnerde ons eraan, dat het hier in het zuiden van Colombia nog allesbehalve rustig is. Vorig jaar werden in deze streken nog 173 leidende figuren om het leven gebracht, en alleen in januari van dit jaar al 23! De ELN, de drugsmaffia, paramilitairen en het reguliere leger staan elkaar hier nog altijd naar het leven. Een student die wij spraken was ondanks alle goede initiatieven van de regering bepaald niet optimistisch. Hij was bang voor de toekomst, zei hij.
De volgende dag gaat de reis verder naar Pasto, een busrit van 6 uur, kreunend en steunend langs de flanken van de Andes. Het werden uiteindelijk ruim 9 uur, als gevolg van wegwerkzaamheden. Ze leiden hier het verkeer bij een bouwplaats niet omstebeurt over één baan, maar ze gooien de hele weg een uurtje dicht. Geduld hebben ze hier in overvloed, en de uitzichten blijven adembenemend! Door alle vertraging waren we laat in Pasto, maar nog net op tijd voor een goede, snelle hap bij
“mr Pollo”.
Het dagelijkse eten is voor ons telkens weer een probleem. Ze eten hier van vroeg tot laat kip met rijst en een sausje, koud of warm, maakt niet uit. Of rijst met een flinterdunne, taaie lap vlees.Dat walmt ‘s morgens vroeg al door de bus. Verder eten ze ook smerig ruikende soep, waar van alles en nog wat in drijft. Het roept visioenen van Oma’s voeten op. Een kippenpoot met rijst is eigenlijk het enige wat smakelijk oogt of ruikt.
Vanuit Pasto gaat het de volgende dag verder: eerst twee uur met de bus, dan met een taxi de laatste kilometers naar de grens met Ecuador. Die grensovergang blijkt een gigantische chaos, als gevolg van de duizenden vluchtelingen uit Venezuela, die op weg zijn naar Quito en verder. Het in goede banen leiden van deze vluchtelingenstroom gebeurt op z’n Zuidamerikaans: niet dus. De Venezolanen staan, zitten en liggen urenlang in onduidelijke rijen voor onduidelijke loketten. Maar die hebben natuurlijk geen Nel bij zich: die gaat alles en iedereen voorbij omdat ze blank en oud is, en zegt dat ze een oude zieke man heeft. Zo hebben we in no-time een uitreisstempeltje, lopen de grens over, en halen daar op dezelfde wijze snel een inreistempeltje.
Dan nog vijf kilometer met de taxi, en we zijn in Tulcán, Ecuador!
-
11 Februari 2018 - 12:08
Willy:
Jeetje, net weer een beetje op de been en dan 9 uur in de bus zitten ..........
Hoe was/is de temperatuur in zo’n bus? Airco????
En ja, soms heeft het ‘wat ouder zijn’ ook nog voordelen en mag je dat gegeven best wel eens gebruiken hoor.
Heb het goed samen en een mooie reis verder. -
11 Februari 2018 - 16:59
Illo:
Ha ha zie het Nel doen, zelfs het loopje er bij en bij het loket, alle charmes er in, bravo, zo ken ik je! -
13 Februari 2018 - 21:41
Hermien:
Weer bedankt voor jullie verslag. Leuk jullie tips en tricks: Old, dutch, ill man. Hoe krijgen jullie het verzonnen. -
17 Februari 2018 - 22:12
Leo En Annet:
Leuk verslag weer. Jammer dat het eten niet lekker is. En wij maar aan de stamppotten. Vooral die van de Lidl: stampes anders. We proberen ze allemaal uit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
