Een Pisco tour

De nationale drank van Peru is Pisco: een druivenbrandewijn die wordt gemaakt in de wijde omgeving van, jawel, de stad Pisco. De drank, een beetje vergelijkbaar met de Italiaanse Grappa, bevat 40-45 % alcohol, en wordt puur gedronken, of gemixed in een Pisco Sour ( een cocktail van Pisco met citroensap en eiwit ) of in een Chilcano ( een longdrink met Pisco en Ginger Ale ).

Heel lekker, en om het allemaal nog maar eens goed te proeven hebben we met Mark en Carla per auto een Pisco-tour gedaan. De tour ging allereerst naar Lunahuaná, een plaatsje op zo’n 200 km ten zuiden van Lima, waar we voor 2 dagen een huisje hadden gehuurd. Het ligt temidden van wijngaarden, en je vindt in de omgeving talrijke bodega’s waar wijn en Pisco wordt gemaakt, en die er geproefd, én natuurlijk gekocht, kan worden. We bezochten er een aantal: de wijn is niet te hakken - mierzoet en met een akelig bijsmaakje - maar de Pisco’s, gemaakt van verschillende druivensoorten, zijn heerlijk.

In één van de bodega’s was de productie van de Pisco in volle gang; op traditionele wijze, met mannen en vrouwen die met blote klakkies door de druiven stampen (uiteraard deed Carla ook nog even mee). Het druivensap gaat dan een weekje in stenen kruiken om een beetje te gisten, en daarna in een op hout gestookte destilleerketel; het destillaat (de “druivenstoom”) gaat in een buis door een koelbadje en dan krijg je Pisco! De Pisco mag dan nog een jaar lekker rusten in grote vaten, en dan is ie op dronk.

De laatste avond in Lunahuaná brachten we door op het centrale pleintje, op het terras van - hoe kan het ook anders - La casa del Pisco. Met zomeravond weer, en verrukkelijke Pisco Sours!

De volgende dag gingen we weer wat zuidelijker, naar de stad Ica. Hier brachten we een relaxed middagje door in een Italiaans restaurant, en bezochten ‘s avonds de bodega Lazo, een soort discotheek met harde muziek, maar met zachte Pisco.
Opvallend hier was een schilderij van de baas, Lazo, en zijn complete familie, op Nachtwacht-formaat! Zie de foto! De trotse eigenaar herken je natuurlijk onmiddellijk. Zijn dochter rechts heeft denk ik tot op de dag van vandaag spijt van haar kledingkeuze bij het poseren, en de derde generatie gaat nu al zwaar gebukt onder de toekomstige verantwoordelijkheden, gelet op de hangende schoudertjes van het ventje.

De terugreis naar Lima verliep minder voorspoedig: 50 kilometer voor de stad begaf de auto het! Wonder boven wonder was de pechhulp al na een half uur ter plaatse. De auto werd op de wagen getakeld, en wij werden, Mark en ik in de cabine, en Carla en Nel nog boven in de auto ( een beetje liggend, want het mag niet ), keurig voor de deur thuis afgeleverd.

Het waren vier heerlijke dagen, met veel lachen en veel Pisco! En de auto was de volgende ochtend al weer gemaakt.