landschappen

Ten zuiden van Lissabon verandert het landschap ineens: was eerst elk dal en elke niet al te steile helling bewoond, is dat nu plotseling afgelopen. Uitgestrekt leeg land, kilometers lang heel weinig verkeer, hier en daar een dorpje. We zagen hier zelfs een zigeunergezin rondtrekken met paard en wagen, dus zonder Mercedes met een Fendt erachter! Zo hadden wij ons Portugal ooit meer voorgesteld. Ook in het westen van de Algarve blijft het aangenaam rustig; wij verbleven 6 dagen bij Salema, een (nog) redelijk authenthiek vissersplaatsje. Wij hadden er en royale kampeerplaats bovenop een berg, waar we alle dagen uitsluitend zon en vogels zagen! Op deze camping vierden we oud en nieuw met een handjevol medekampeerders, en een aantal Nederlanders die hier in de buurt waren komen wonen. Aardig wat mensen hebben hun vakanties hier uiteindelijk omgezet in een definitief verblijf: bovenop de meeste heuvels tref je wel een paleisje, waar Nederlanders of Engelsen hun tijd in grote eenzaamheid doorbrengen. Zie bijv de foto van de poort aan de oprijlaan naar zo'n stulpje* (waarschijnlijk van voor de invoering van de sollicitatieplicht)
Verder naar het oosten van de Algarve verandert het landschap weer: er loopt een drukke weg naar Faro, waarlangs van alles wordt aangeboden: tweedehands auto's, meubels, tuinversiering, bouwmaterialen, heftrucks, keukens, en zelfs diensten van dames. Deze weg doet me denken aan een aflevering van "Ik vertrek", waarin een sneue Nederlander een meubelzaak begint aan net zo'n weg, zonder één woord Portugees te kennen.
Tussen deze weg en de zee ligt weer een compleet andere wereld: die van vermogende vakantiegangers en gepensioneerden. Oogverblindende witte villaparken (met organisaties als "Betreutes wohnen für Senioren"), tientallen golfbanen, gigantische hotels, resorts, beach- en countryclubs, etc. De enige Portugezen die je hier ziet, werken in de bediening en de groenvoorziening.
Voorbij Faro verandert het landschap andermaal: vlak land waar hele families de sinaasappels oogsten.
Behalve oma: die zit op een stoel in een stalletje langs de weg om ze te verkopen. Wij strijken uiteindelijk neer in het plaatsje Fuzeta ***, zo'n 30 km voor de Spaanse grens, waar de mannen weer gewoon visser of werkeloos zijn.