Oost Friesland

We zijn op weg! Bij het onvergetelijke Klazienaveen de grens over, en verder door Duitsland naar de Deense grens. En dat is nog best een eind: altijd weer zijn we verbaasd over de enorme lap Duitsland die er na Bremen en Hamburg nog komt. Nog héél veel Weltmeister! Het is een enorm land, Duitsland. Waarom blijven die Duitsers niet gewoon lekker in eigen land? Ruimte zat! En die buitenlandse avonturen zijn in het verleden uiteindelijk ook slecht afgelopen. Maar ook in Denemarken zit het er vol mee, zo blijkt, maar daarover later meer.
Het landschap hier in het het noorden, Oost Friesland, lijkt eerst erg op de Achterhoek: stukjes bos, met daaromheen veel weiland. En dezelfde rust. Ze praten hier overigens ook raar; een mengelmoes van Duits en Nederlands, lijkt het, en ze roepen "dmwoagrr" of zoiets als begroeting. Verder naar 't noorden gaat het meer op het Groningse land lijken: nog altijd groen, maar het land is leger. Maar mét leuke plaatsjes die een beetje op Delfzijl lijken: je zou er nóóit willen wonen, maar op een speciale manier best gezellig.

Een absolute verrassing voor ons was Bremerhaven. In onze gedachten een grauwe havenstad met hoogbouw van gestapelde containers, maar het blijkt een haven in een stad met een mooie skyline van moderne gebouwen. 'T lijkent verdorie Rotterdam wel, joh, in 't klein dan natuurlijk, met ook nog een eigen Euromassie! Madurotterdam!
We vonden hier ook een echte maritieme camperplaats, pal naast de sluizen waar zeereuzen passeerden. We waanden ons weer op het Stieltjesplein van vroeger, wanneer de Hef zich verhief.

Nadat we met de veerboot de inmiddels ontzettend brede Elbe zijn overgestoken, deden we nog Glückstad aan - ooit een belangrijke havenstad, waar we nu op de kade konden slapen naast de "Kappeln" uit St John - en ook Husum, de laatste stop voor Denemarken. Inmiddels is het hier wel bijna het einde van Duitsland - kaal en winderig, en mét een kunstwerk met een even fraaie als toepasselijke naam: "Windhosen".

Volgende keer vanuit Denemarken.