Een reisje naar Oxapampa
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul & Nel
18 December 2014 | Peru, Lima
In Lima nemen we de bus voor een reis van vijf uur naar het stadje Tarma in de Andes. Als het even kan boeken we altijd in de dubbeldeks-bussen die hier rijden, een plaatsje op de eerste rij van de bovenste verdieping: de gevaarlijkste plaatsen, maar met een geweldig uitzicht.
Na het verlaten van Lima gaat het snel omhoog: het hoogste punt van de pas die we over moeten ligt maar liefst op 4800 meter, even hoog als de Mont Blanc! Dáárop zie je alpinisten met een zuurstofmasker en een vlaggetje, híer zijn we gewoon met de bus! Erg lekker voel je je overigens niet op deze hoogte: het lijf protesteert! Kortademig, beetje misselijk, en opstandige darmen. Over deze pas gaat zelfs ook een (goederen-)trein, de hoogste treinbaan ter wereld. En er is hier trouwens ook nog een ander, bedenkelijk, record te vermelden: de omgeving van het stadje La Oroya, een stukje na het hoogste punt, heeft een plekje in de toptien van meest vervuilde plaatsen ter wereld, dankzij de smelterijen van erts uit de omliggende mijnen.
Na de pas dalen we af naar Tarma, nog altijd op 3.000 meter, hoog genoeg om te hijgen als een postpaard na het bestijgen van de trap naar de eerste verdieping van ons oude, koloniale hotel. En aan een bed waren we inmiddels wel toe: de voorspelde vijf uur voor deze reis is waarschijnlijk alleen te halen zónder mede-weggebruikers en windkracht 35 mee! En vandaag was het vrachtverkeer, dat met een vaartje van 5 km per uur omhoog kreunt, ook nog eens héél intensief. Door veel van de haarspeldbochten onderweg kan ook maar één vrachtwagen tegelijk. De opgewonden standjes achter het stuur rijden dus luid toeterend in beide richtingen door, tot vlak voor de bocht, waarna het zaakje muurvast staat. Na veel millimeterwerk voor- en achteruit gaan er dan twee door de bocht, en kan het spel opnieuw beginnen. Gevolg: de vijf uur werden er uiteindelijk elf!! Een mooie tocht, maar wel een beetje lang!
Gelukkig is het in Tarma altijd markt, dus Nel kon er haar hart weer ophalen met het fotograferen van mooie zielige kindjes en oude vieze vrouwtjes.
Na Tarma gaat de weg steil naar beneden. Het wordt steeds warmer, en onderweg zie het landschap volledig veranderen: helemaal beneden, in La Merced, zitten we aan de rand van het regenwoud!
Om de omgeving hier een beetje te verkennen, zijn we aangewezen op één van de toeristische dagtourtjes. Mét verplichte bezoekjes aan een koffiebranderij en natuurlijk het restaurant. Maar we zien er ook prachtige watervallen en maken een boottochtje over een rivier. En we brengen, niet te vergeten, een bezoekje aan een nederzetting van de oorspronkelijke Indiaanse bevolking. Deze woont natuurlijk al lang niet meer zó
( maar helaas waarschijnlijk voor een groot deel in de sloppenwijken van Lima), laat staan dat er nog geslapen kan worden met de vrouw van het opperhoofd, maar dit groepje deed aandoenlijk zijn best om toeristen wat van hun cultuur te laten zien en horen. De onvermijdelijke verkleedpartij en het regendansje neem je dan maar op de koop toe.
De oorspronkelijke bewoners van de volgende plaats op ons reisje, Oxapampa, inmiddels al op zo'n 400 km van Lima, waren bepaald géén Indianen! In 1857 begonnen een paar honderd Duitse en Oostenrijkse idealisten aan een tocht naar deze streek, om er hun ideale leefgemeenschap in de jungle te stichten. Onderweg ging de helft dood, maar de overblijvers stichten de stadjes Pozuzo en, wat later, Oxapampa. Je ziet het nu nog terug in een aantal houten huizen in Beierse stijl, en wat opvallend blonde mensen. Bij feestjes schijnen hier zelfs de Lederhosen ook uit de kast te worden gehaald!
Na een laatste drankje in de bar "Onkel Arnold" traumen wir von Alpenweiden, en reizen na vijf heerlijke dagen weer terug naar ons eigen Hauschen in Lima.
Hasta la proxima!
Na het verlaten van Lima gaat het snel omhoog: het hoogste punt van de pas die we over moeten ligt maar liefst op 4800 meter, even hoog als de Mont Blanc! Dáárop zie je alpinisten met een zuurstofmasker en een vlaggetje, híer zijn we gewoon met de bus! Erg lekker voel je je overigens niet op deze hoogte: het lijf protesteert! Kortademig, beetje misselijk, en opstandige darmen. Over deze pas gaat zelfs ook een (goederen-)trein, de hoogste treinbaan ter wereld. En er is hier trouwens ook nog een ander, bedenkelijk, record te vermelden: de omgeving van het stadje La Oroya, een stukje na het hoogste punt, heeft een plekje in de toptien van meest vervuilde plaatsen ter wereld, dankzij de smelterijen van erts uit de omliggende mijnen.
Na de pas dalen we af naar Tarma, nog altijd op 3.000 meter, hoog genoeg om te hijgen als een postpaard na het bestijgen van de trap naar de eerste verdieping van ons oude, koloniale hotel. En aan een bed waren we inmiddels wel toe: de voorspelde vijf uur voor deze reis is waarschijnlijk alleen te halen zónder mede-weggebruikers en windkracht 35 mee! En vandaag was het vrachtverkeer, dat met een vaartje van 5 km per uur omhoog kreunt, ook nog eens héél intensief. Door veel van de haarspeldbochten onderweg kan ook maar één vrachtwagen tegelijk. De opgewonden standjes achter het stuur rijden dus luid toeterend in beide richtingen door, tot vlak voor de bocht, waarna het zaakje muurvast staat. Na veel millimeterwerk voor- en achteruit gaan er dan twee door de bocht, en kan het spel opnieuw beginnen. Gevolg: de vijf uur werden er uiteindelijk elf!! Een mooie tocht, maar wel een beetje lang!
Gelukkig is het in Tarma altijd markt, dus Nel kon er haar hart weer ophalen met het fotograferen van mooie zielige kindjes en oude vieze vrouwtjes.
Na Tarma gaat de weg steil naar beneden. Het wordt steeds warmer, en onderweg zie het landschap volledig veranderen: helemaal beneden, in La Merced, zitten we aan de rand van het regenwoud!
Om de omgeving hier een beetje te verkennen, zijn we aangewezen op één van de toeristische dagtourtjes. Mét verplichte bezoekjes aan een koffiebranderij en natuurlijk het restaurant. Maar we zien er ook prachtige watervallen en maken een boottochtje over een rivier. En we brengen, niet te vergeten, een bezoekje aan een nederzetting van de oorspronkelijke Indiaanse bevolking. Deze woont natuurlijk al lang niet meer zó
( maar helaas waarschijnlijk voor een groot deel in de sloppenwijken van Lima), laat staan dat er nog geslapen kan worden met de vrouw van het opperhoofd, maar dit groepje deed aandoenlijk zijn best om toeristen wat van hun cultuur te laten zien en horen. De onvermijdelijke verkleedpartij en het regendansje neem je dan maar op de koop toe.
De oorspronkelijke bewoners van de volgende plaats op ons reisje, Oxapampa, inmiddels al op zo'n 400 km van Lima, waren bepaald géén Indianen! In 1857 begonnen een paar honderd Duitse en Oostenrijkse idealisten aan een tocht naar deze streek, om er hun ideale leefgemeenschap in de jungle te stichten. Onderweg ging de helft dood, maar de overblijvers stichten de stadjes Pozuzo en, wat later, Oxapampa. Je ziet het nu nog terug in een aantal houten huizen in Beierse stijl, en wat opvallend blonde mensen. Bij feestjes schijnen hier zelfs de Lederhosen ook uit de kast te worden gehaald!
Na een laatste drankje in de bar "Onkel Arnold" traumen wir von Alpenweiden, en reizen na vijf heerlijke dagen weer terug naar ons eigen Hauschen in Lima.
Hasta la proxima!
-
18 December 2014 - 06:29
Miieke:
Lieve Nel en Paul,
Wat was dit weer een leuk reisverslag. Vol humor en jullie beleven daar weer mooie, vieze, leuke en spannende dingen. Goed om te zien. Inmiddels is het in het regenachtige Nederland bijna Kerst en om 16.00 u al praktisch donker. Maar met de kaarsjes en kerstboomlampjes aan best gezellig in huis. Wij wensen jullie geweldige Kerstdagen en een super oud en nieuw viering in Lima.
Hasta la proxima! Knuffel van ons beiden. -
18 December 2014 - 21:49
Jan En Willy:
Lieve mensen, we hebben weer veel plezier aan jullie verhaal met bijbehorende foto's beleefd. Alleen die regendans moet je maar niet meer doen. Ik weet niet of het daaraan ligt dat we hier de laatste tijd maar geen winter krijgen maar regen en nog eens regen. Doe dus ook nog even een zonnedansje please ? -
18 December 2014 - 21:55
Jan En Willy:
Ik zette een paar smiley's tussen de tekst maar dat feest ging niet door waardoor het laatste stuk tekst niet overgekomen is.
We wensen jullie van harte:
hele mooie Kerstdagen samen met de kinderen en hun familie in het verre Lima en alle goeds voor 2015. Lieve groet vanuit een herfstachtig Nederland. CARPE DIEM.
-
19 December 2014 - 08:37
Illo:
Vieze bruine armen -
19 December 2014 - 08:38
Illo:
Paul laat voortaan dat regendansje maar, het komt hier zelfs met bakken uit de hemel. -
22 December 2014 - 22:00
Leo En Annet:
Dag lieve Paul en Nel,
We hebben even op google maps (met de aarde) gekeken welke route jullie hebben genomen. Inderdaad erg mooie uitzichten. Het boottochtje over de rivier (is dat de Rio Chontabamba?) ziet er goed uit! Vooral de zwemvesten! Maar jullie hebben echt weer gave foto's van de oude, vieze vrouwtjes en de zielige kindjes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
