Albanië

‘s Morgens om zeven uur kwam de 24-uurs staking van de Griekse douaniers ten einde. Ik denk niet dat ze er iets mee zijn opgeschoten. “Stelletje aanstellers, die Grieken” , luidde het oordeel van een Albanese vrachtwagenchauffeur in onze rij van wachtenden.

Wij rijden over een prima weg, nog maar een klein stukje, naar onze eerste halteplaats in Albanië: Gjirokastër. Het is de geboorteplaats van Enver Hoxha, de dictator die het land gedurende 40 jaar afsloot van de buitenwereld, waardoor het land ook nu nog het armenhuis van Europa is. Maar het gaat al wel weer beter, sinds ons eerste bezoek in 2014: nóg meer ( tweedehands ) Mercedessen - voor Albanezen hét symbool van welvaart, nauwelijks nog paard en wagens, iedereen een mobieltje, en er wordt heel veel nieuw gebouwd. Vooral hotels en restaurants, wachtend op de grote stroom toeristen die ooit op gang moet gaan komen.
Wij staan even buiten Gjirokastër op een klein stukje grond naast een hotel-restaurant. Er zijn een eenvoudige douche en wc aangelegd, en nu heet het lapje grond “Camping Topullaraj”. Mooi toch?
Op de fiets gaan we naar Gjirokastër, dat voor 90% uit mannen lijkt te worden bevolkt. De vrouwen zitten kennelijk allemaal thuis, veelal in die vreselijke betonrotflatjes uit de tijd van het arbeidersparadijs. Het stadje heeft wel een mooi historisch centrum, dat Unesco-erfgoed is: schuin tegen de berg op, steile nauwe straatjes met kinderkopjes.
We eten ‘s avonds als enigen in het restaurant bij de camping: twee dames in de keuken bereiden een heerlijke maaltijd, opgediend door een jongen die leert voor verpleegkundige ( “I study for nurse”). Wat wil een mens nog meer?

Naar Tirana ! Hier overnachten we op de parkeerplaats van hotel Viktoria, voor 16 euro. Daar kan de gemiddelde Tiranees makkelijk een weekje van eten, maar vooruit. Met de bus gaan we naar het centrum, en hier is sinds ons vorige bezoek best wat veranderd. Er wordt nog altijd veel gebouwd, flitsende moderne gebouwen verrijzen pal naast de gribus van weleer, de brede “parade-boulevards” verdwijnen, en het geheel krijgt zowaar al iets van gezelligheid! We lunchen hier in een gloednieuw, enorm groot restaurant à la VanderValk, en het zit er tjokvol.

Na Tirana rijden we naar Skjodër, een stad in het noorden.Hier is zowaar een echte camping mét zwembad verrezen; nog best wat op aan te merken, maar duidelijk met liefde opgezet door de eigenares, de plaatselijke lerares Engels. Skjodër ligt prachtig aan een groot meer; wij komen met onze fiets echter niet verder dan het aardige centrum, want het gaat regenen, hard waaien en het wordt koud en guur.

En dit weerbeeld blijken we de volgende dagen ook te houden: de prachtige kusten van Montenegro en Kroatië zien we slechts door een gordijn van regen. Pas in Split knapt het op: hier zien we weer een zonnetje! We merken dan weer eens wat het klimaat met een mens doet: van een tikje sjagrijnig door de regen schakelen we meteen naar opgeruimd en vrolijk door een beetje zon!

We staan in Split op een prachtige camping, en we blijven hier nog even!