In Chili

Van Tacna naar Arica in Chili is het ongeveer een uur met een collectivo: een taxi
- meestal een flinke Amerikaan - die wacht tot er 5 passagiers zijn. Wij zijn met vier, en bereid te betalen voor vijf, en dus snel weg. Het voordeel van zo'n taxi is dat de chauffeur je helpt bij de papierwinkel die hier bij een grensovergang hoort: hij zorgt voor de juiste formulieren, en zegt wat in te vullen en waar de kruisjes te zetten. Dat scheelt een hoop tijd!
In Chili zie je meteen dat je in een ander land bent: het is welvarender (afgemeten aan de kleding en de SUV-dichtheid), en de mensen zien er heel anders uit. Met name de dames kunnen niet in de schaduw staan van die lieve, slanke, vaak prachtige soortgenotes uit Peru!
In Arica vonden wij een hotel met appartementen op het strand; veel achterstallig onderhoud, maar met goede bedden en een terras in de zon, en van een afstandje (zie de foto) ziet het er geweldig uit. Wij besloten dan ook hier een dagje extra te blijven : onze darmen zijn mee op reis, en hebben daar wat moeite mee. De afvalbak voor het WC-papier - je mag het hier niet doorspoelen - wijst dan ook op een aanzienlijke overproductie!
In Peru waren wij in Arequipa al een brug van Eifel (die van de toren) tegengekomen, en in Tacna een fontein van zijn hand, maar hier in Arica zagen wij een door hem ontworpen kerk (!) en een theater: in Parijs gemaakt, en hier in elkaar gesleuteld. Verrassend! Dat was ook de Tsunami-oefening die wij hier meemaakten. Bij het afgaan van de sirenes moest de bevolking die zich direct aan de kust bevond zich naar aangegeven verzamelpunten begeven- dus ook ons hotelpersoneel (2) en de gasten(6). Na een kwartiertje op het verzamelpunt was het gevaar geweken, en mocht een ieder weer terug. Opvallend was wel dat de winkels gewoon open bleven; kennelijk gaat ook tijdens een tsunami de verkoop gewoon door!
Inmiddels zijn wij, na een busrit van zes uur door de woestijn, aangekomen in Iquique, een havenstad met een fraaie skyline. In het oude centrum tref je nog heel veel houten huizen uit het rijke koloniaal verleden, toen Amerikaanse schepen salpeter kwamen halen, en hout als heenvracht meenamen. Langs deze huizen lopen houten stoepen; je waart je in een cowboyfilm.
Morgen wacht ons een lange reis naar San Pedro de Atacama, de laatste halte in Chili.

Hasta proxima !