Albanië deel 2

Verschrikkelijk weer werd het, de avond en nacht vóór ons vertrek uit Vlorë. En ook tijdens de rit op de volgende dag bleef het aan één stuk hozen. Bij een dorp vlak voor de stad Durrës verlaten we de doorgaande weg; het eerder geroemde asfalt is hier verdwenen, en heeft plaats gemaakt voor kuilen vol water. De camping die er zou moeten zijn hebben we niet gevonden, maar wél een hotel waarbij we op de parkeerplaats mochten staan. De eigenaar was ooit in de Zaanse Schans geweest, en dat schept natuurlijk meteen een band. Én leidt tot koffie met zalig zachte Raki!

Durrës is een grote, zeer drukke havenstad, met - net als Vlorë - heel veel nieuwbouw, en hectisch verkeer. Een parkeerplaats voor 8 meter camper is lastig te vinden, maar niet meer als een politieagent aan wie je de weg vraagt instapt en meerijdt naar een plek die je zelf nooit gevonden zou hebben. Heel geweldig blijkt de stad niet te zijn, en dus maar snel verder naar Tirana. Nog veel meer verkeershectiek daar, maar Tomtom brengt ons - plotseling, na dagen zonder bruikbaar GPS-signaal - feilloos dwars door de stad naar het hotel met camperplaats (en gebruik van douche en toilet).
Bij ons bezoek aan de stad op de volgende dag blijkt de hele pers te zijn uitgelopen. Niet voor ons, maar voor de begrafenis van een beroemde zangeres. Talrijke BA-ers (bekende Albaniërs) zijn daar op af gekomen, en BA-ers blijken er qua kleding ook niet uit te zien. De stad ook niet eigenlijk: het is voormalig oostblok, met onwijs brede boulevards en foeilelijke gebouwen. Gelukkig is er een levendige straathandel, wat dit alles nog een beetje gezellig maakt.
Voor de steden hoef je niet naar Albanië : niet mooi, alles is er, maar het is allemaal nog net niet. Maar, ze doen verschrikkelijk hun best, het wordt echt nog wel eens wat.
Na Tirana waren we in het noorden nog twee dagen op het platteland. Hier zie je nog de paard- en wagens, de keuterboertjes, en veel arme mensen. Maar heerlijke mensen, die je stuk voor stuk begroeten, die je uitnodigen voor de thee in hun huisjes, en die het prachtig vinden dat je hun land bezoekt. In de communicatie vaak geholpen door hun kinderen, die op school vanaf groep 3 Engels leren, en dat vol trots, en perfect, in de praktijk brengen.
Al met al een mooie ervaring, dat Albanië, ondanks alle regen. Heerlijke mensen, prachtig berglandschap. Op naar Montenegro nu, waar een groot gezelschap douaniers ons bij de grens verwelkomt. Er gebeurt niet veel hier, op een doordeweekse dag, en een passerende camper wordt dan een aangename onderbreking van de dagelijkse sleur. Naar de garage dus, voor een grondige inspectie.Op een gegeven moment sta ik, ín de camper, aan 5 (!) douaniers de werking van het hefbed te demonstreren. Ach, we hebben alle tijd, en het regent toch.