La Paz en verder

In Sucre namen we het vliegtuig, en gelukkig blijken Boliviaanse vliegtuigen van een betere kwaliteit dan de bussen. En dus bleven we lang genoeg in de lucht om La Paz te halen!
Ja, La Paz: nog steeds dezelfde chaos die we zo leuk vinden om te zien. Twee jaar geleden zaten we in hetzelfde hotel, zo’n beetje op de grens van het toeristische wijkje vol met souvenirwinkeltjes, en de wijk waar de straten van ‘s morgens zes tot ‘s avonds laat vol staan met toeterende taxi’s, mini-busjes en rokende oude Amerikaanse bussen, en waar elke vierkante meter van de stoep bezet is door vrouwtjes met bolhoedjes met ambulante handel in van alles en nog wat. Vóór ons hotel zit nog steeds dezelfde man in het oude vieze grijze pak, die zakkammetjes in de aanbieding heeft, en zelden iets verkoopt. Inmiddels blijkt hij behoorlijk incontinent, zo zien we aan het kruis van zijn broek. Maar dat droogt in de loop van de nacht wel weer op; morgenochtend zit ie er weer keurig bij!
In dit hotel, met een dakterras met een geweldig uitzicht over de stad, zijn binnen vrijwel alle muren en deuren beschilderd: zo sliepen wij hier aan de oever van een idylisch meertje.
Trouwe lezers weten inmiddels dat wij op elke reis wel een ontwerp van Gustav Eiffel - van die toren - zijn tegen gekomen. En ja hoor: het museum voor moderne kunst in La Paz is gehuisvest in een gebouw, waarvan de gevel en het trappenhuis zijn ontworpen door onze Gustav! Het gebouw bevat overigens ook een verrassende collectie kunstwerken.

De stad heeft verder niet veel te bieden, behalve dan dat zij er vanaf de omringende bergen prachtig bij ligt: in een kommetje. Bovenaan begint de voorstad El Alto: veel groter dan de stad zelf, en het is een ongelooflijke gribus daar. Je rijdt er doorheen op weg naar de stad Puno in Peru. Die stad ligt mooi aan het enorme Titicaca-meer, en verder valt er over deze stad niets te melden.
De volgende dag naar Arequipa; hier kwamen we nu voor de derde keer (ook in hetzelfde hotel), maar de stad is en blijft de moeite waard. Het is er gezellig, en heeft het allermooiste centrale plein van Peru. Nog niet eerder bezochten we hier het voormalige nonnenklooster, en dat bleek onterecht. Het is een hoog ommuurd dorp midden in de stad, met straatjes, pleintjes, huisjes en gemeenschappelijke gebouwen. De nonnen lieten er voor zichzelf relatief riante onderkomens bouwen: huisjes met een ruime zit/slaapkamer (groter naarmate de familie van de non rijker was), een kapelletje,een eigen patiootje met een oven, en soms zelfs een verdieping! Er woonden indertijd zo’n 200 nonnen, samen met nog meer bedienden, en zelfs ook kinderen: wezen, maar ook moeders konden later intreden, en hun kinderen tot aan de huwbare leeftijd bij zich houden (moeder-overste daarentegen was nog gewoon maagd). Er zijn nu nog een paar nonnen over: die wonen in een nieuw gedeelte, nog wel binnen de muren (en zijn ook dankzij de forse entreeprijzen binnen).
Vanaf Arequipa vliegen we nog anderhalf uur naar Lima. Dan zit het reizen er voorlopig op, en dat is ook wel weer lekker. We hebben er dan 4.900 kilometer in de bus opzitten, en de afgelopen twee weken op grote hoogte gaan ook al niet in je koude kleren zitten. We verheugen ons op een apartementje in Lima, waar we ook ons eigen potje weer kunnen koken. Want wekenlang in restaurantjes eten wordt ook vervelend.

Tot in Lima!