Draaikolk

Vandaag waren we in Plymouth: een havenstad met een leuk oud havenwijkje, maar waar verder niet zoveel aan blijkt te zijn. Maar de universiteit hier had vandaag Graduation Day, en dat maakte het wel weer leuk. In een enorme tent ontvingen de pas afgestudeerden, mét zwarte cape en zo’n gek petje, hun bul. En de stad was later vol met al die keurige jongens en meisjes, vergezeld door trotse ouders in hun beste kleding (die overigens in de meeste gevallen niet echt gemakkelijk leek te zitten).

We zijn inmiddels dwars door het prachtige Devon, en door het al even prachtige Cornwall gereden, tot het kustplaatsje Hayle. Hier zat ik te lezen in wat oude kranten die ik had meegenomen, en las een artikel over een onderzoek dat de universiteit van Delft was gestart, naar de werking van draaikolken. En in dit artikel werd - o toeval - het Engelse plaatsje Hayle genoemd. Wat wil het geval?

De haven van Hayle dreigde al heel lang te verzanden. Om dit te voorkomen heeft men in 1834 een enorm waterbekken naast de haven aangelegd. Bij vloed loopt dit bekken vol, en vervolgens gaat de sluisdeur dicht. Bij eb wordt dan de sluisdeur geopend en loopt het bekken met grote kracht leeg in zee, en neemt het zand weer mee. Een ingenieus systeem dus, schoon door de eenvoud. Maar wat is nu de link naar het artikel?
Tijdens het leeglopen van het bekken ontstaat in zee voor de toegang naar de haven een enorme draakolk. En een Engelse waaghals durfde die draaikolk in te zwemmen, en er vrolijk rondjes in te draaien. Hij deed dat vaker, maar er kwam een keer dat hij ineens verdween, en veel later ergens aan de Engelse kust aanspoelde.
Experimenten in Delft leren dat dingen inderdaad soms wel, en soms niet in de kolk verdwijnen; waarom, dat willen ze in Delft graag te weten komen.

Uiteraard zijn we het systeem in de haven van Hayle gaan bekijken. We spraken er zelfs een inwoner, die de kolkzwemmer ook gekend heeft. Hij vertelde dat men het systeem jaren geleden heeft willen vervangen door een zandzuiger; die bleek echter hele duinen weg te zuigen, en is dus weer verdwenen. Maar het oude systeem blijkt nu niet erg goed meer te werken, dus de haven van Hayle zal wel langzaam gaan verdwijnen. Maar wij zijn er toch maar mooi geweest!

En wij zullen Hayle ook al niet heel snel vergeten vanwege het “staartje” van de orkaan Helen dat er die nacht langs kwam. Heleen bleek een heel flinke staart te hebben: een aantal camperaars was dan ook een deel van de nacht bezig te voorkomen dat hun voortent de kolkzwemmer achterna zou gaan.