Johann
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul & Nel
25 April 2019 | Peru, Lima
Het was Semana Santa in Peru: er werd vier dagen in processies gelopen, en uitsluitend vis gegeten.Ik luisterde deze dagen traditioneel een paar keer naar gedeelten uit de Matthäus Passion. En dat verklaart wellicht dat ik een onlangs een bijzondere droom had.
Ik kwam op een dag thuis, en zag in de zitkamer een man zitten. Ik herkende hem vrijwel onmiddellijk: Bach. Een klein dik mannetje, met een beetje viezig, lang grijs krulhaar. En we raakten in een geanimeerd gesprek. Er werd meteen gedutzt, en het was Paul en Johann. Johann sprak een merkwaardig Duits, maar we verstonden elkaar prima.Ik bracht al snel de Matthäus ter sprake: dat die nog altijd met Pasen werd gespeeld, en dat “Erbarme dich” door de meeste mensen het mooist van alles werd gevonden.
“Ach so”, sprak Johann. “Ik weet nog dat ik het schreef; het zal 1728 zijn geweest. Ik had een rottijd in Leipzig, toen. Veel te druk, veel te weinig musici en een onbekwaam koor. Ik weet nog dat die Picander met de tekst aan kwam, en ik vond het eigenlijk een beetje overdreven, met dat hart en die ogen die wenen. Maar goed, ik heb er later met die twee violen toch wel wat aardigs van gemaakt. Leuk dat ze het nog altijd spelen. In hoeveel zondagen voeren ze die Passion tegenwoordig op?”
Ik legde uit dat er in die kerk tegenwoordig niet zoveel meer gebeurt. Er treedt daar nu wel eens een bandje op van jong gebleven dertigers met een drumstel en gitaar, die een sweet-sixteen-meisje begeleiden die een heel blij liedje zingt. Dat had ik tenminste al eens op zondag op de tv gezien, als “Nederland zingt”, vóór Studio Sport.
Johann keek mij niet begrijpend aan; hij trommelde nu zenuwachtig met zijn vingers op de stoelleuning, in een vast ritme. In gedachten maakte hij hier vast al weer talloze variaties op. “We hebben tegenwoordig geluidsdragers”, zei ik, “en apparaten die dat weer af kunnen spelen”. Dit begon een lastig gesprek te worden. Ik pakte een CD, en liet het Erbarme dich kIinken. Johann staarde met vertrokken gelaat naar de luidspreker. “Erbarme mích”, riep die, “ze spelen het veel te snel, verdammt noch mal”.
Nu kon hij wel wat schnapps gebruiken, liet hij weten. Ik snelde naar de keuken, en pakte de fles jenever uit de koelkast. Toen ik terugkwam, was Johann verdwenen. Helaas! Ich setzte mich mit Tränen nieder.
En zo droom ik hier al wachtend weg!
Ik kwam op een dag thuis, en zag in de zitkamer een man zitten. Ik herkende hem vrijwel onmiddellijk: Bach. Een klein dik mannetje, met een beetje viezig, lang grijs krulhaar. En we raakten in een geanimeerd gesprek. Er werd meteen gedutzt, en het was Paul en Johann. Johann sprak een merkwaardig Duits, maar we verstonden elkaar prima.Ik bracht al snel de Matthäus ter sprake: dat die nog altijd met Pasen werd gespeeld, en dat “Erbarme dich” door de meeste mensen het mooist van alles werd gevonden.
“Ach so”, sprak Johann. “Ik weet nog dat ik het schreef; het zal 1728 zijn geweest. Ik had een rottijd in Leipzig, toen. Veel te druk, veel te weinig musici en een onbekwaam koor. Ik weet nog dat die Picander met de tekst aan kwam, en ik vond het eigenlijk een beetje overdreven, met dat hart en die ogen die wenen. Maar goed, ik heb er later met die twee violen toch wel wat aardigs van gemaakt. Leuk dat ze het nog altijd spelen. In hoeveel zondagen voeren ze die Passion tegenwoordig op?”
Ik legde uit dat er in die kerk tegenwoordig niet zoveel meer gebeurt. Er treedt daar nu wel eens een bandje op van jong gebleven dertigers met een drumstel en gitaar, die een sweet-sixteen-meisje begeleiden die een heel blij liedje zingt. Dat had ik tenminste al eens op zondag op de tv gezien, als “Nederland zingt”, vóór Studio Sport.
Johann keek mij niet begrijpend aan; hij trommelde nu zenuwachtig met zijn vingers op de stoelleuning, in een vast ritme. In gedachten maakte hij hier vast al weer talloze variaties op. “We hebben tegenwoordig geluidsdragers”, zei ik, “en apparaten die dat weer af kunnen spelen”. Dit begon een lastig gesprek te worden. Ik pakte een CD, en liet het Erbarme dich kIinken. Johann staarde met vertrokken gelaat naar de luidspreker. “Erbarme mích”, riep die, “ze spelen het veel te snel, verdammt noch mal”.
Nu kon hij wel wat schnapps gebruiken, liet hij weten. Ik snelde naar de keuken, en pakte de fles jenever uit de koelkast. Toen ik terugkwam, was Johann verdwenen. Helaas! Ich setzte mich mit Tränen nieder.
En zo droom ik hier al wachtend weg!
-
25 April 2019 - 03:36
Illo:
Ha, ha, waar haal je het vandaan, geweldig! Wat een ondeugend mannetje die Damian, hij laat wel op zich wachten. -
25 April 2019 - 06:17
Willy:
Johann?? het was toch Damian! Dat was m’n eerste gedachte maar geweldig verhaal Paul. Ik las net een van de boeken van De Zeven Zusters en dat speelde in de tijd van Grieg, eveneens in Leipzig, dus je droom was enigszins herkenbaar.
Maar Damian, dat is het lang naar uitgekeken ‘koningskind’.... die wacht nog even tot 27 april. Hebben jullie voortaan je eigen Koningsdag.
Sterkte met wachten maar ook goed teken dat Damian zo mooi voldragen wordt, toch?
Lieve groet van ons beiden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
