Burgemeester
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul & Nel
30 April 2019 | Peru, Lima
“Wat oneindig veel geluk heb ik toch”, dacht Lucas. Hij leunde even tevreden achterover in zijn bureaufauteuil in zijn riante werkvertrek, en keek uit het raam, dat uitzicht bood over de Stadsring. Hij was nu al weer acht jaar burgemeester van deze mooie, oude stad, en problemen waar zijn collega’s zo nu en dan mee te maken hadden - motorclubs, asielkinderen, extremisten, noem maar op - , waren hem tot nu toe mooi bespaard gebleven.
Zijn gepeins werd ruw onderbroken door zijn pas onlangs geïnstalleerde beltoon, iets van Abba. Hij veegde geërgerd over zijn mobiel. “Goedemorgen, u spreekt met Schraven, directeur Rijksvoorlichtingsdienst”, zei een stem.”Ik mag u gelukwensen, meneer Bolsius; het heeft Zijne Majesteit behaagd om zijn verjaardag het volgend jaar in uw gemeente te komen vieren”.
“Dát blijft mij dus niet bespaard”, dacht Lucas, na van de schrik te zijn bekomen. Iemand die je niet eens kent, die je alleen ooit wel eens een handje hebt gegeven, zegt dat jij zijn verjaardagspartijtje moet organiseren, en dat ie zijn hele familie meeneemt. En dat ie ‘ by the way’ ook het hele Nederlandse volk heeft uitgenodigd, iedere malloot is welkom! Harense toestanden! En wat vindt een man die 52 wordt, die alles al heeft, zelfs een heel land mét onderdanen, nu nog leuk op zijn partijtje? Lucas kon wel iets bedenken, maar dat viel onder onbetamelijk gedrag. dat kon de koning vroeger alleen. En dan had je ook al die prinsen nog; die deden toch liever wat anders dan een beetje de clowns lopen uit te hangen tussen het gewone volk? En wat moet je met die prinsessen en prinsesjes; en die professor, is die er ook nog altijd bij? Iets met clowns, dat was misschien iets? Met deze en heel veel meer vragen belde Lucas die ochtend Herke, de gemeentesecretaris.
Een jaar later. Uiteindelijk was het allemaal best aardig gelopen. De route liep weliswaar door het lelijkste deel van de binnenstad - voor de veiligheid, orders van de BVD - maar dat drukte de pret niet. En zo kreeg die Bernhard ook niet de kans om onderweg nog een paar mooie monumentale pandjes onder onze neuzen weg te kopen. Die vaandelzwaaiers hadden van Lucas niet gehoeven, maar de andere onderdelen waren best aardig. De prinsen vielen nauwelijks op tussen de Cliniclowns, het gezin van de Koning vermaakte zich kostelijk met een lullig quizje, en Laurentien plaatste na afloop meteen een order voor een vrachtwagentje tijgerwormen, om haar koninklijke afval recyclen. Het volk had ook intens genoten, maar dan toch vooral van de selfies. En ook Maxima had het allemaal prachtig gevonden, zei ze na afloop tegen Lucas. “Leuk u eens ontmoet te hebben”, zei ze tegen hem, “ik zie uw naam elke avond op het etiket”. Lucas zei nog “dat is zonder ‘ius’, Hoogheid”, maar zij was al weer verdwenen in de zwarte bus.
Zijn gepeins werd ruw onderbroken door zijn pas onlangs geïnstalleerde beltoon, iets van Abba. Hij veegde geërgerd over zijn mobiel. “Goedemorgen, u spreekt met Schraven, directeur Rijksvoorlichtingsdienst”, zei een stem.”Ik mag u gelukwensen, meneer Bolsius; het heeft Zijne Majesteit behaagd om zijn verjaardag het volgend jaar in uw gemeente te komen vieren”.
“Dát blijft mij dus niet bespaard”, dacht Lucas, na van de schrik te zijn bekomen. Iemand die je niet eens kent, die je alleen ooit wel eens een handje hebt gegeven, zegt dat jij zijn verjaardagspartijtje moet organiseren, en dat ie zijn hele familie meeneemt. En dat ie ‘ by the way’ ook het hele Nederlandse volk heeft uitgenodigd, iedere malloot is welkom! Harense toestanden! En wat vindt een man die 52 wordt, die alles al heeft, zelfs een heel land mét onderdanen, nu nog leuk op zijn partijtje? Lucas kon wel iets bedenken, maar dat viel onder onbetamelijk gedrag. dat kon de koning vroeger alleen. En dan had je ook al die prinsen nog; die deden toch liever wat anders dan een beetje de clowns lopen uit te hangen tussen het gewone volk? En wat moet je met die prinsessen en prinsesjes; en die professor, is die er ook nog altijd bij? Iets met clowns, dat was misschien iets? Met deze en heel veel meer vragen belde Lucas die ochtend Herke, de gemeentesecretaris.
Een jaar later. Uiteindelijk was het allemaal best aardig gelopen. De route liep weliswaar door het lelijkste deel van de binnenstad - voor de veiligheid, orders van de BVD - maar dat drukte de pret niet. En zo kreeg die Bernhard ook niet de kans om onderweg nog een paar mooie monumentale pandjes onder onze neuzen weg te kopen. Die vaandelzwaaiers hadden van Lucas niet gehoeven, maar de andere onderdelen waren best aardig. De prinsen vielen nauwelijks op tussen de Cliniclowns, het gezin van de Koning vermaakte zich kostelijk met een lullig quizje, en Laurentien plaatste na afloop meteen een order voor een vrachtwagentje tijgerwormen, om haar koninklijke afval recyclen. Het volk had ook intens genoten, maar dan toch vooral van de selfies. En ook Maxima had het allemaal prachtig gevonden, zei ze na afloop tegen Lucas. “Leuk u eens ontmoet te hebben”, zei ze tegen hem, “ik zie uw naam elke avond op het etiket”. Lucas zei nog “dat is zonder ‘ius’, Hoogheid”, maar zij was al weer verdwenen in de zwarte bus.
-
30 April 2019 - 03:38
Illo:
Wat een heerlijk verhaal. Damian boft straks met zo’n opa, dat gaat geen probleem worden om naar bed te gaan. Opa Paul heeft vast een spannend verhaaltje te vertellen.
-
30 April 2019 - 05:51
Anneke En Ad:
Je moet echt een boek gaan schrijven -
30 April 2019 - 05:57
Anneke En Ad:
Jullie zoon meerdere keren voorbij zien komen (Ronald ) met selfies met de koninklijke famlie. -
30 April 2019 - 10:34
Hermien:
Wat een mooi verhaal. Wat wachten toch al niet voortbrengt! -
30 April 2019 - 17:39
Leo En Annet:
Heel leuk verhaal. We hebben ervan genoten. -
30 April 2019 - 17:55
Jacqueline Heerlien:
Hi Paul, leuk geschreven!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
