Door de pampa's

Nee, het was niet Van Gaal, in dat restaurant. Het is een bekende schrijver! Bijgaand nog een close-upje.
Zoals gemeld hebben we de reisroute een beetje aangepast: we rijden eerst half Uruguay door naar de stad Paysandú, aan de grens met Argentinië. Onderweg heel veel leeg land: eerst nog met landbouw - akkers vol met iets onduidelijks - later alleen nog eindeloos grasland met koeien, en hier en daar een klein dorp. Paysandú is dan voornamelijk één winkelstraat, waar de boeren uit de wijde omtrek in Amerikaanse pickups hun inkopen komen doen. De stad is verder vooral saai. Én in het bezit van een hotel dat er op internet best gelikt uitziet, maar dat dankt aan een fotograaf die een wonder heeft verricht met het in beeld brengen van deze aftandse bende. “Ja”, zegt de eigenaar, “wij zijn maar gewoon, hier in Uruguay, niet zoals die verwaande Argentijnen”. Die Argentijnen wonen aan de overkant, de overkant van de rivier de Uruguay.
Over de brug ligt het stadje Colón. Na de grensformaliteiten aan het begin van de brug, kom je Zuid-Amerika weer binnen: mensen die lachen, die je zelfs gedagzeggen! Heerlijk, dat verwaande!
De rivier is overigens heel breed, en is nog niet lang geleden zelfs behoorlijk buiten haar oevers getreden, zoals te zien in het leuke oude stadje Colón. Een stadje met onverharde straten.
Héét is het hier ook: tussen de 35 en 40 graden! Dat lijkt te warm om uren in de bus te zitten, maar die hebben allemaal prima airco, dus juist op het heetst van de dag is het er goed toeven.
Na de overnachting in Colón reizen we verder naar Mercedes, zo’n 7 uur lang door eindeloos land met koeien en paarden, en hier en daar een boerderijtje. Da’s pas buiten wonen! In het weekend komen de gauchos naar Mercedes, opgedoft met hoeden, heel brede riemen, en prachtige leren laarzen over de rijbroek. Even bijkomen van een week op de gloeiend hete vlakte. We zagen er zondagochtend nog een stel liggen op de grond van de busterminal!
Wij hadden Mercedes gekozen in de hoop daar een snelle busverbinding verder naar de grens in het noorden te vinden. Die blijkt twee maal per dag te vertrekken: ‘s avonds om 11 uur, en ‘s morgens om 4 uur, beide met ook nog eens een overstap in the middle of nowhere. We doen het dus maar anders, weliswaar in twee dagen: eerst nog een ritje van 4 uur door een nóg leger land naar Corrientes, en de volgende dag nog eens 4 uur oostwaarts, langs een andere brede rivier, de Paraná, die de grens vormt met Paraguay. Bij de stad Posadas hebben we een resort met zwembad uitgezocht, waar we drie dagen helemaal niets gaan doen, uitrusten van vijf lange dagen busreizen. Daarna de laatste etappe naar het doel van onze trip naar deze uithoek van Argentinië: de watervallen van Iguazú.
De volgende keer dus over hoe het nietsdoen ons beviel, en hoe in Iguazú het water viel!