Camperfreu(n)de

Wij doen nog steeds ons dagelijkse ritje van zo’n 80 kilometer over prachtige binnenwegen, op naar de volgende camperplaats. En hoewel camperaars elkaar onderweg altijd vrolijk toezwaaien, beperkt het contact op zo’n plaats zich meestal tot
goedemorgen en goedenavond. Niet dat dat zo erg is: de meesten zien er zuur en zorgelijk uit. Dat wordt bevestigd door de beoordelingen van de camperplaatsen die zij op de site plaatsen. Heeft een stad of dorp de moeite genomen om een camperplaats voor ze in te richten waar ze voor weinig geld kunnen overnachten - iets waar een stad als Rotterdam bijvoorbeeld nog niet eens aan toegekomen is - het is nooit goed. Er vliegen vliegtuigen over, de kerkklokken luiden te hard, te vaak of te vroeg, het verkeer maakt lawaai, je hoort de trein, het uitzicht is niet mooi, en vooral, het is te duur. Zeikerds zijn het.
Soms treffen we ook een bijzonder gezelschap, zoals in het plaatsje Rain. We parkeerden naast een camper met levensgroot “Jesus Lebt ”. De man leek er overigens niet echt op. Daarnáást een grote camper met aanhanger, van een overjarige hippie met lang grijs haar en een veter rond z’n hoofd -een vaste bewoner zo te zien. En daarnaast een klein campertje met een enorme man, ruim boven de 200 kg, slechts gekleed in korte, smoezelige broek, en met twee hele dikke, ingezwachtelde benen. En in het bezit van twee hele kleine hondjes. Die eten misschien wel van die benen, voor elk één. En tenslotte is er een glimmend kale Zwitser, die Hans heette, volgens het bordje op z’n dashbord. Vast vrachtwagenchauffeur geweest. Op zondagmorgen in alle vroegte riep de gezwachtelde: “Hans, möchtest du ein stückchen Weißwurst ?” Nou, dàt wilde Hans wel, en hij hoefde z’n eigen bordje niet mee te nemen, riep de gezwachtelde nog.
Kijk, zulke contacten, díe missen we wel.