Servies

Over een doodstille snelweg rijden we door Servië, richting Belgrado. Aan weerskanten van de weg leeg, vlak land. Een paar akkers rond een enkel dorpje verder weg; dorpjes met kleine, bruine, bakstenen huisjes, omringd door bergen rotzooi. Het Servische volk heeft kennelijk ook de genetische afwijking van het ontbreken van het gen dat ervoor zorgt dat we zo nu en dan een klein beetje opruimen en schoonmaken. Wij wanen ons tussen de Peruanen.
Ruim vóór Belgrado is het gedaan met de stille wegen: Belgrado is een enorme stad met een permanent verkeersinfarct. Het kost ons 2 uur om op de camperplaats nabij het centrum te komen.

Dit centrum bestaat uit brede straten met grote pompeuze gebouwen en armoedige flats, veelal in haveloze staat. Maar in die straten bárst het werkelijk van de terrassen, die allemaal vol zitten. Ook op doordeweekse dagen dus. En dat maakt een lelijke stad natuurlijk ook wel weer een beetje een mooie stad. De stad ligt overigens ook mooi aan de kruising van twee rivieren, de Donau en de Sava. Maar dat zie je eigenlijk alleen als je het fort beklimt dat hoog boven die kruising ligt.
Op het grote plein vóór het parlement worden we nog geconfronteerd met een stuk recent verleden van Servië. Hier heeft kennelijk pas nog een manifestatie plaatsgevonden waarbij de slachtoffers van de Joegoslavische burgeroorlog uit de jaren 91-99 werden herdacht. Op achtergelaten spandoeken zien we naast niet mis te verstane teksten onder meer de foto’s van slachtoffers van onze Navo-bombardementen-met clusterbommen- op Belgrado in 1999. De Serviërs zullen het nooit vergeten, zo luidt de boodschap.

Onze camper staat op het terrein van een meubelzaak, waarvan de eigenaar een camper-liefhebber is. We worden uiterst hartelijk ontvangen, ook door de eigenaar van een bedrijfje dat ook op dit terrein is gevestigd. Hij ontwerpt en produceert er spectaculaire gevelbekleding van plexiglas. Op dit moment doet hij dat voor de wederopbouw van het voormalige Chinese ambassade-gebouw, dat tijdens de bombardementen in 99 -al dan niet opzettelijk- werd geraakt. (een wederopbouw met behulp van een schadevergoeding van de Navo trouwens).
De gevelbekleder is een enorme man met paardestaart - een soort Demis Roussos. Als hij hoort van onze startproblemen met de camper laat hij een vriend komen, die de accu doormeet. Even later rij ik met de vriend, en de zoon van “Demis” als vertaler, naar een winkeltje in een achterafstraatje waar uitsluitend accu’s te koop zijn: alle soorten en maten, nieuw en gebruikt. Voor 120 euro word ik de trotse bezitter van een gloednieuwe Varta, die de vriend er in een handomdraai inzet. Een deal die we met Demis en zijn zoon aan het eind van de dag met Raki en Jenever beklinken. Niks mis mee, met die Serviërs.

Inmiddels zijn we alweer drie dagen in Belgrado, waar het aanvankelijk prachtig weer was, maar waar het nu weer is begonnen te regenen. Tijd om te vertrekken naar Sofia.