Van Italië naar Slovenië

We reden een paar dagen van west naar oost door de Italiaanse Dolomieten. Hoog over mooie slingerwegen, en door die typisch Italiaanse stadjes. Neem Ampezzo - zonder Cortina d’ , dat ligt een stukje verderop - waar we twee dagen stonden, bij de sportvelden. Helemaal alleen, zalig rustig, met alle voorzieningen en een machtig uitzicht. Rond 4 uur ontwaakt het stadje, en wij bezien dat vanaf het terras van “ Bar a la Piazza”, naast de kerk, tegenover hotel Grimani. De broodmagere uitbaatster brengt ons daar, voor nog geen 3 euro, een bier en een witte wijn. Daar kán je natuurlijk ook niet dik van worden.
Het pleintje vóór de kerk loopt rond die tijd vol met moeders en oma’s met kinderen; er valt dagelijks veel te bespreken, zo te zien, en te hóren. Op het bankje voor hotel Grimani verzamelen zich de oude mannen, die soms wel een kwartier lang zwijgen! Het wordt ook druk in het tabakswinkeltje - er wordt nog opvallend veel gerookt in dit land. En dan zijn er natuurlijk nog onze vaste terrasgenoten: het sjagrijnige mens met dat lieve kindje, de manager van de plaatselijke Banco Agricola, die mooie jongen van de Alimentari….
Na de Dolomieten rijden we nog een stukje zuidwaarts in Italië, en gaan bij Nova Gorica de grens met Slovenië over. Van daaruit weer naar het noorden, door het dal, en zo nu en dan door de kloof, van de rivier Isonzo, die in Slovenië de Soča heet. In de eerste wereldoorlog stonden aan deze rivier twee legers tegenover elkaar: het Italiaanse en het Oostenrijks-Hongaarse. In de jaren 15-17 vochten die in extreme omstandigheden in maar liefst 12 veldslagen, met ruim 300.000 gesneuvelden als gevolg. In Kobarid bezoeken we het museum dat gewijd is aan de gevechten aan dit front.
Verder zien wij maar weinig hier in dit prachtige deel van Slovenie: de bergen zijn in wolken gehuld, en het giet onophoudelijk. Maar wij zitten droog en warm.
Op naar de bruiloft in Oostenrijk, volgende week.